‘Wat een cliché’ is zó cliché
Alles komt goed wanneer iemand verdrietig is, het had veel erger kunnen zijn bij een ongeluk en jullie zijn echt voor elkaar gemaakt na drie niet rampzalig verlopen dates. Zo maar wat bekende clichés die niemand wil horen omdat iedereen ze hoort. Het zijn de pareltjes van de communicatie, omdat ze nooit authentiek zijn, maar het gevoel nabootsen dat de boodschap opwekte toen de woorden waarin ze werden verpakt nog niet overal en altijd werden gebruikt. Een cliché is wat voorhanden is bij gebrek aan de juiste woorden.
De tijd heelt alle wonden, helpt geen fuck op het moment dat je hart is gebroken doordat je lief voor jaren gaat reizen, maar het is in ieder geval iets, een strohalm. Het cliché is nota bene met een reden een cliché geworden, het staat voor een groter goed dat we herkennen in al die veelgebruikte zinnetjes.
Ze was toe aan een nieuwe uitdaging betekent: ze was zo arm dat ze haar ziel wilde verkopen over de rug van Taiwanese kindertjes
Clichés kunnen een keiharde werkelijkheid verzachten. Anniek heeft gesolliciteerd bij de Primark op de vacature assistant sales, hè? Ja, ze was echt toe aan een nieuwe uitdaging betekent in principe gewoon dat Anniek straatarm is en bereid is om haar ziel te verkopen over de rug van Taiwanese kindertjes. Maar die waarheid brengt niet helemaal het juiste gevoel over. En dus is het prima dat Liselot en Maroushka zo over hun dinnie praten, want ze weten dat Anniek echt alle lagen van schaamte is doorgegaan. Dat hoeven zij er niet nog eens in te wrijven, die nieuwe uitdaging zegt genoeg. In de krant staat weleens een zakelijk bericht over twee partijen die in goed overleg hebben besloten dat hun wegen zich zullen scheiden. Dan weet de lezer dat een huizenhoog oplopende ruzie heeft geleid tot een door wederzijdse advocaten hard bevochten afkoopsom. Zwijggeld, dus, maar dat zég je niet.
Ik vind het niet eerlijk dat de clichés altijd neergezet worden als een lelijke stijlfiguur. Ze hebben zichzelf bewezen en zich onderscheiden van andere woorden die allicht fijner waren om te horen, maar minder bleven hangen. Het is een beetje als de laatste hit van DoeMaarDave, Fuifje. Daar draait het ook niet om de zangkwaliteiten van het alter ego van de conciërge van De Luizenmoeder, maar om de boodschap. Die van humor, welteverstaan. Clichés doen hetzelfde. Het gaat niet om wat er gezegd wordt, maar om waarom het gezegd wordt. Vanaf vandaag zegt niemand dus meer Jezus, wat een cliché, want ook dat is een cliché.