Wat een partij suf is dat
Het toppunt van luiheid is eten laten bezorgen als je midden in de stad woont. Echt erg: ik bestelde laatst stamppot bij een tentje dat nog geen vijf minuten lopen van mijn huis vandaan zit. Om mezelf íets minder schuldig te voelen, liet ik het meisje van FoodDrop niet vier trappen omhoog klimmen. Ik ging haar tegemoet. Schappelijk vond ik zelf. Voor één persoon koken is gewoon saai en ik doe het dus bijna nooit. Dat vond mijn gezelschap die avond ook, en omdat één plus één twee is, bestelden we samen.
Ik begin zelfs fan van broccoli te worden, wat zou dat betekenen?
Het is een opgave, zelfstandig zijn. Gedisciplineerd naar de supermarkt om daar een gezonde maaltijd bij elkaar rapen, in de keuken culinair met de potten en pannen rammelen en jezelf vervolgens enigszins teleurgedeprimeerd voederen in de hoop dat de bonen in een lekkere vette hap veranderen. Vroeger kreeg ik aan tafel vaak te horen dat ik moest geloven dat het eten smaakte naar iets wat ik heel lekker vond. Ik heb het uitentreuren geprobeerd, iedere avond weer, maar de groenten hebben nooit naar zure matten of pizza gesmaakt.
Wat me zorgen baart is dat ik tegenwoordig steeds vaker uitkijk naar de saaie, gezonde maaltijd. Ik begin zelfs fan te worden van broccoli. Wat zou dat betekenen? Ik weet dat smaken kunnen veranderen. Net als borsten. Die schijnen in een vrouwenleven vijf keer van maat te kunnen veranderen. En nee, gelukkig niet alleen maar groter. Ik kan verder ook niet zeggen wanneer dat dan zou moeten gebeuren. Ik neem aan dat ik het wel zal merken als ik wakker word en m’n bh ineens twee tietmaten te ruim is.
Ik voel me echt 22 als ik ’te duur’ word gevonden voor een bijbaan
Ik probeer me sowieso niet bezig te houden met ouder worden. Ik voel me ook geen 22, maar jonger. Meestal, bedoel ik, want ik voel me wél 22 als ik, nadat ik de stad maar één keer om middernacht heb begroet, twee dagen achter elkaar brak ben (en ik zomaar om eten ga bellen). Ik voel me ook 22 als ik ‘te duur’ wordt gevonden voor een bijbaan. Man. Wat een partij suf is dat, 22 en nu al aan het aftakelen? Nee toch? Het wordt pas écht erg wanneer je je ineens burgerlijk gaat gedragen. Alleen het woord al… Verder is 22 top. Net niet meer puppy-af, maar toch ook maar semi-net-niet-volwassen.