We willen allemaal iets willen

En wat wil je worden als je later groot bent? Allemaal hebben we deze vraag gehad. En dan was het antwoord prinses, juf, brandweerman. Of: vijf jaar.
Even later worden de plannen concreter. In mijn geval: basisschooldocente, historica, schrijfster. En wanneer je de middelbare school achter je laat moet je een antwoord kunnen geven op De Vraag, want het is eigenlijk wel de bedoeling dat je een studie kiest. We leren dat we iets gaan worden en dat is direct gekoppeld aan een beroep. Wanneer je het desbetreffende diploma krijgt, ben je wat je wilt, dan ben je je beroep. Een idee waar een laag van tevredenheid in zit.
Wanneer je in de vriendenboekjes van vijftien jaar geleden zou kijken en dat zou vergelijken met wat we daadwerkelijk gekozen hebt, zou dat dan overeenkomen? Grotendeels waarschijnlijk niet. Maakt ons dit besluiteloos? Ik denk het niet. Vaak gaan je interesses een bepaalde kant op. En mijn voorkeuren brachten me op de kunstacademie. Mijns inziens zouden wij de maatschappij meer de nadruk moeten leggen op deze voorkeuren in plaats van op professies. Als ik later groot ben, dat is blijkbaar over tweeënhalf jaar, dan wil ik kunstenaar zijn. Wat dit qua beroep concreet inhoudt, weet ik niet precies. Wat ik wil, weet ik wel. Veel diverse projecten, waarbij ik met theater, performance, schrijven, fotografie et cetera, et cetera bezig kan.
Het behalen van een diploma is geen moment waarna we baden in een warm bad van tevredenheid. Ook daarna blijven we willen. We willen niet tevreden zijn. Want als we tevreden zijn, is er niets meer te willen en het willen van iets, is iets wat we allemaal willen. Het gaat dus niet om het gewilde, maar om het willen an sich. Het willen is onze drijfveer, willen is het doel. Het antwoord op de vraag wat je wilt worden, maakt dus eigenlijk niet uit, behalve als je dat wilt natuurlijk.

Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.