Weekendbubbel

Ik durf niet in mijn agenda te kijken. Het hele weekend heb ik in mijn achterhoofd gehouden dat ik vast nog iets moet doen. Maar ik kijk niet, als ik niet weet wat me te wachten staat, hoef ik er ook niet over te stressen. Toch?
Ik blijf liever in de weekendbubbel zitten, waarin ik alles mag en niets moet. Donderdagnacht huppelde ik nog vrolijk door Het Feest na een aantal biggetjes en biertjes. De nacht erna haalde ik m’n beste dansmoves uit de kast. Normaal ben ik niet zo’n stapbeest, maar vrijdag was m’n huisgenoot jarig en dat mag je niet missen.

Zonder schuldgevoelens lag ik twee dagen in bed met leuke plannen voor de rest van het weekend

Op zaterdagochtend erna werd ik wakker met een bak naast m’n bed en een flesje water. Wat een sicke voorbereiding. Gelukkig heb ik er geen gebruik van hoeven maken. De complimenten aan m’n lever!
Al met al was ik me dus niet de hele tijd bewust van de steeds harder zeurende aanwezigheid van stress. Het ging in een langzaam stijgende lijn. In het begin van het weekend bleef de stress redelijk constant en laag. Zonder schuldgevoelens lag ik twee hele dagen in bed met een leuke serie en leuke plannen voor de rest van het weekend.
Maar nu is het zondagavond, opeens schiet de stijgende lijn omhoog naar een verrassend hoge piek. De punt van een naald prikt plotseling m’n weekendbubbel kapot. BOEM! Ineens kijk ik weer in de holle ogen van het zware leven.
Van uitstel komt stress. Maar van uitstel van stress komt een stressbom, die explodeert op zondagavond. Ik overwin m’n angst, ik open m’n agenda en concludeer dat mijn leven niet te overzien is. Ik spreek mezelf moed in (je kunt het!) en motivatie (ja, echt!). Ik begin. Maar wacht eens even… Ik moet toch echt eerst mijn kamer opruimen, de badkamer schoonmaken, boodschappen doen en de was nog ophangen.