Whatsappening?

Je kent het wel. Lekker appen met je vers geronselde Tinderchickie. En dat je zo halverwege meerdere vragen tegelijkertijd gaat stellen. Of dat je meerdere vragen krijgt. En ze vervolgens lekker allemaal beantwoorden. Dan ontstaan er van die zijsporen met gesprekken die simultaan hun eigen leven gaan leiden en allerlei kanten op beginnen te denderen. Dan wil het wel eens gebeuren dat je ja antwoordt op vind je het echt gezellig met me? terwijl op exact dat moment haar nieuwste vraag oppopt: dus ik kan maar beter oprotten?

Als zo’n appsessie de laatste adem uitblaast, vraag ik me altijd af of het toch niet aan mij lag

Dat is het moment waarop al die zijsporen ineens bij elkaar uitkomen en de gesprekstreinen in één klap de vernieling ingaan. Op het moment dat zo’n appsessie de laatste adem uitblaast vraag ik me altijd af of het toch niet aan mij lag. Antwoordde ik eigenlijk tóch wel ja op de vraag over het oprotten? Want hé, als je met een meisje dealt dat zulke vragen stelt, weet je toch dat je het ook nooit gezellig gaat krijgen?
En dan zie ik weer parallellen met andere dingen. Vaak ben ik de enige die ze ziet en die ze snapt. Nu is de parallel met de wereld (zoals ik ’m zie, althans) de overeenkomst tussen die gesprekken die spaak lopen en de dingen die om me heen gebeuren. Want ik heb te vaak het idee dat uit een simpel idee nieuwe ideeën ontspringen die nog niet rijp zijn voor dat moment.

De wereld herinnert me altijd hardhandig aan de wrede dood van m’n eerdere ideeën

Die nieuwe ideeën kun je echter niet bewaren tot ze te gebruiken zijn, want de kans is groot dat ze in de tussentijd vervliegen. Ik heb geen keuze: er zit niets anders op dan meteen te beginnen met de uitvoering. En zo heb ik iedere week wel een tof idee waaraan ik enthousiast begin. Minstens net zo vaak confronteert de wereld me hardhandig met de bron waaruit mijn idee ontsproot. Even die gevoelige tik op de vingers: het besef dat ik zo bezig was met dat nieuwe idee dat het oude plan door het gebrek aan liefde en aandacht een wrede dood is gestorven.
Inderdaad, net als in die gesprekken waarin altijd een paar onderwerpen sneuvelen ten koste van andere. En dat is zonde. Want als de Tinderchick de stekker er dan toch uittrekt, blijf ik altijd achter met de vraag wat er was gebeurt als we het tóch over dat andere onderwerp hadden gehad.