Zelfchantage

Ken je dat? Je wilt iets afmaken, maar mist de motivatie. Wat als je jezelf een beloning geeft? Je zegt tegen jezelf: als ik vier uur onafgebroken studeer mag ik de rest van de avond niet één aflevering van je huidige Netflix-obsessie zien, maar twee. Dat werkt misschien bij anderen, maar niet bij mij.
Als ik ergens geen zin in heb, werkt een beetje schuldgevoel beter. Vorig jaar heb ik Forest gedownload, een app die helpt tegen de afleiding die je mobiel veroorzaakt. Het idee is dat je een tijd instelt van tussen de tien en de 120 minuten. Op het scherm begint vervolgens een boompje te groeien.

Die boom blijft het symbool voor de zwakke momenten dat je niet van je telefoon kon afblijven

Als de ingestelde tijd voorbij is, is de boom volgroeid. Verlaat je de app voordat de eindtijd is bereikt, dan gaat het boompje dood. De dooie boom verdwijnt daarna niet, hij wordt net als de volgroeide bomen in je virtuele bos gezet. Die boom blijft het symbool voor de zwakke momenten dat je niet van je telefoon kon afblijven.
Forest is trouwens de beroerdste niet. Per voltooide sessie krijg je muntjes: hoe langer de tijd, hoe meer muntjes. Met die muntjes kun je verschillende bomen kopen in de app zodat je bos er iets gevarieerder uitziet. Ik ben aan het sparen voor een kersenboom in volle bloesem. En daar komt nog iets moois bij: Forest plant ook echte bomen. Ook weer volgens het principe: hoe meer je de app gebruikt, hoe meer je bijdraagt. Tot op heden zijn er 328.136 bomen geplant.
De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat ik de app niet aanraak wanneer ik het voorgevoel heb dat het me niet gaat lukken. Dat verklaart waarom ik er in nog geen enkel mistroostig boompje in mijn virtuele bos staat. Ik weet het, het is een laffe strategie, maar niemand wil falen. Misschien moet ik daar eens verandering in brengen. Want waarom zou ik niet laten zien dat het me af en toe niet lukt? Dat is toch heel normaal? In ieder bos staan dode bomen.