Zeurgeneratie

Ben je, net als ik, geboren tussen 1980 en 2000? Dan is de kans groot dat je lui, verwend en narcistisch bent. Kun je zelf verder ook niks aan doen, dat is de vloek van de millennial, ook wel generatie Y genoemd. Zonder dat je er erg in hebt ben je opgevoed door de babyboomers, een volk dat met een roze bril naar de toekomst durfde te kijken en ons heeft voorgehouden dat we alles kunnen worden wat we willen.
De roze brillenglazen weerhouden de babyboomers er niet van om een volkssport te maken van het zeiken over het product van hun eigen opvoeding. Makkelijk praten natuurlijk, maar vanuit het perspectief van onze ouders hebben ze natuurlijk wel gelijk: in de jaren na de oorlog hebben zij hun ouders het land weer zien opbouwen, was zuinigheid een way-of-life en doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg het dagelijks devies.

Wij hangen maar wat rond in koffiezaken, hebben het makkelijk en zijn veel te veel met onszelf bezig

De generatie van onze ouders wordt ook wel de protestgeneratie genoemd, dat verwijst naar alle demonstraties die de babyboomers hielden, tegen de oorlog en voor emancipatie en het milieu. Tegenwoordig maken ze jongeren het verwijt dat die zich te weinig bezighouden met dat soort problematiek. Wij hangen maar wat rond in koffiezaken, werken in groten getale in de media en alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is maken we ons dagelijks schuldig aan zelfverheerlijking in de vorm van Instagramselfies en ander egocentrisch vertoon op sociale media. We hebben het te gemakkelijk en zijn te veel met onszelf bezig, kortom, we zijn enorme eikels en verder deugt er ook weinig aan ons. Dit beeld klopt tot op een zekere hoogte, maar het is verre van correct.
Wij moeten kunnen navigeren in een snel veranderend medialandschap en dienen het vermogen te hebben om onze kaders voortdurend bij te stellen. Wij moeten nepnieuws weten te filteren, ons niet laten verzadigen door de instant gratification van het internet en niet ten slachtoffer vallen aan het daarmee verbonden korte-termijndenken. Wij moeten als dopamineverslaafden aan onze telefoons hangen om de laatste updates op Facebook en Instagram te checken, ook al voelen we diep van binnen wel dat het ook ons eigenlijk geen ene barst interesseert.

Updatedrang, instant internet gratification, sm-checks, fomo, wat weten onze ouders daar nou van?

Er bestaat ook nog zoiets als FOMO, Fear Of Missing Out, oftewel de angst om iets te missen. Volledig irrelevant voor het dagelijks leven, zou je zeggen. Maar meneer Suikerberg en z’n vriendjes hebben ons zo geconditioneerd dat we al ons vertrouwen in de bouw van dergelijke luchtkastelen stoppen. Allemaal zaken die voor onze ouders in hun ontluisterende babyboomeronwetendheid volledig onbekend zijn. Wat weten zij er nou van?
Daarbij mogen we niet vergeten dat generatie Y bestaat uit ruim 3,15 miljoen mensen, in Nederland alleen al. Dit zijn gekleurde millennials, blanke millennials, hoog- en laagopgeleid, rijk en arm. Iedere millennial met zijn of haar eigen uitdagingen, die we allemaal zouden kunnen delen of juist niet. En daarom kampen we ook nog eens met permanente keuzestress.
Nu wil ik niet stellen dat het allemaal ellende is, het schijnt namelijk dat zeuren heel gezond is, en dat je er zelfs langer door kunt leven. Dus millennials, laat de kritiek lekker over je heen stromen, en weet dat je later precies hetzelfde met je eigen kinderen gaat doen. Zeiken dat jij het vroeger zo zwaar had, en dat het toen écht bikkelen was, hoor.