Zoeken naar de zon

Een aantal jaar geleden had ik een ambitie. Inmiddels langvervlogen, maar zo nu en dan is het geestig om terug te blikken op dit soort zaken. Ik wou, ventje van achttien, journalist worden. Schrijven over de belangrijke dingen in het leven, duiding geven, en complexe zaken begrijpelijk maken. Maar vooral wilde ik m’n vleugels uitslaan en over de wereld vliegen. In het eerste jaar van mijn opleiding vond ik me omringd door gelijkgestemden. Het enige verschil was dat alle jongens sportverslaggever wilden worden, en alle meiden zagen zichzelf als editor bij een glossy.

Pak pen en papier, loop door het schoolgebouw heen en observeer. Observeer?

En zo voelde ik me al snel verloren, zonder rechtomlijnde toekomstvisie. Alleen schrijven, dat wou ik. Op één van de eerste lesdagen kregen we een uitdagende en uiterst serieus te nemen opdracht: pak pen en papier, loop door het schoolgebouw heen en observeer. Observeer? Ja, kijk om je heen en schrijf dingen op. Goed, zo gezegd zo gedaan. Een wolk van 25 eerstejaars zwermde zoemend door de school. Als kippen zonder kop schreven we werkelijk alles op wat we zagen en hoorden. ‘Oh, die jongen zegt dat hij zijn tentamen erg moeilijk vond om te maken.’ Opschrijven. ‘Kijk daar eens! Die bouwvakkers zijn de muur aan het schilderen.’ Zeker nieuwswaardig. Toen we waren uitgescharreld keerden we terug naar het lokaal, waar de docent ons met een glimlach stond op te wachten. Hij zei: ‘Zijn jullie klaar? Heel goed. Doe nu al jullie papieren hier maar in.’ Zijn glimlach verbreedde toen hij naar de prullenbak wees. Schaamtevol vulden we de prullenbak met onze nutteloze aantekeningen.

Af en toe gluur ik ik naar buiten om te zien of de zon nog aan de hemel staat

Clou van het verhaal? Observeren doe je niet alleen met je ogen en oren. Je gebruikt je lijf, je zintuigen. Je stelt jezelf open, als een spons, en zuigt alles wat er maar om je heen gebeurt op. Die docent was zo’n typische doorleefde hippie. Heerlijke kerel.
Inmiddels ben ik in dienst van een reisbureau, en schrijf ik enthousiasmerende teksten voor  vakantiegangers. Ik houd me dus allang niet meer bezig met het kien observeren van mijn omgeving, maar zoek feitjes op, en voeg daar een bak gortdroge superlatieven aan toe.  Kom nu genieten van de schittering van de Spaanse zon op één van de heerlijk warme, goudgele zandstranden die Mallorca rijk is. Zeg nu zelf, klinkt lekker toch? Ik kan je vertellen: het is best ironisch om de meest fantastische vakantiebestemmingen te beschrijven terwijl ik op de bank zit, in badjas, met een verzameling lege koffiekopjes om me heen. Af en toe naar buiten gluren om te kijken of de zon nog aan de hemel staat. De Spaanse zon is lekker ook mijn zon. Goeie observatie, niet?