Een mede-student vroeg een tijdje geleden aan familie van mij: ‘Heeft u zelf iets met conceptuele kunst?’ Waarop het familielid in kwestie zei dat hij in het algeheel niet zoveel met kunst heeft.
Ergens snap ik dit helemaal. Het woord kunst klinkt soms als een ver-van-je-bed-show. Het is dan ook jammer dat het vak Culturele & Kunstzinnige Vorming op de middelbare school op de schop gaat. Zo blijft kunst iets wat ver weg lijkt. Ik vind kunst een overkoepelend woord waaronder vele disciplines vallen: schilderkunst, muziek, literatuur, beeldhouwkunst, grafische kunst, muziek, film, theater, etc, etc, etc. Binnen de disciplines zijn er dan weer allemaal soorten, maten en functies.
Door de praktische en theoretische vakken worden we op Minerva opgeleid tot kunstenaars. Een kunstenaar die zijn of haar eigen werk kent en dit kan plaatsen in een grote artistieke traditie. Deze verdieping is goed, maar veel verdieping kan ook leiden tot verzinking. Als kunststudent trekt er wekelijks een flinke kunstkaravaan aan je voorbij.
Laatst hoorde ik mezelf zeggen: ‘Die kleur is gewoon logisch.’ Mijn studiegenoten snapten wat ik bedoelde. Dat is natuurlijk mooi en ergens ook hilarisch. Maar kun je je dan nog wel verplaatsen in je publiek? Want je publiek is, net als mijn familie, niet 24/7 met kunst bezig. Als je dan een blauwe lijn op canvas ziet staan, snap ik heel goed dat je denkt: what the fuck?!
Betekent dit dat bepaalde kunst niet meer gemaakt moet worden? Natuurlijk niet. Niet alles is even toegankelijk voor iedereen. Zo kan ik totaal niks met wiskunde, makelaardij en voetbal. Maar onbegrip zou nooit een reden moeten zijn om ergens mee te stoppen. Bier moet je ook leren drinken, misschien kunst ook wel.
Marie van Linschoten is tweedejaars Theatervormgeving en schrijft wekelijks een column over kunstacademie Minerva.
