Als ik ergens een hekel aan heb is het onwetendheid. Bestaat God? Wetenschappelijk bewijs voor Zijn bestaan is er niet, maar dat Hij niet bestaat valt óók niet te bewijzen. Desondanks kun je logisch gezien stellen dat er wel heel veel tegenstrijdige informatie in de geloofsboeken staan. Waartoe zijn wij hier op aarde? De vraag des levens. Ik wil het weten, ik wil het allemaal heel graag weten, maar niet nu. Op dit moment wil ik vooral graag de tentamenstof leren kennen. De afgelopen week heb ik mijn hoofd vol lopen stampen en zitten interpreteren totdat ik een ons woog. Nu laat mijn geheugen mij faliekant in de steek. Nietzsche sprak over de horizon van het geheugen: we maken onderscheid in wat we belangrijk en onbelangrijk vinden, wat we onthouden en niet onthouden. Die horizon dwingt nu uiterst onaangenaam in mijn hoofd op.
Van alle leerstof onthield ik alleen de oude antropologische denkbeelden over Afrikaanse vrouwen
De letters op het scherm vormen woorden en de woorden vormen zinnen maar ze vormen geen logica op dit moment. Het was dan ook wel een leerstof van uitersten, waar de banaliteit van mijn mannelijkheid perfect tot uiting in kwam. Van alle leerstof, van de cognitieve processen omtrent geheugen tot aan de paradox van het feminisme, onthield ik de oude antropologische denkbeelden over Afrikaanse vrouwen. Wij, ontwikkelde Europeanen, vormden mythes over Afrikaanse vrouwen wier borsten zo lang waren dat ze ze over hun rug gooiden om hun kinderen te voeden.
Wat fijn toch, die ouderwetse denkbeelden. Het doet me denken aan die twee oude hoofdsponsors van de swag-generatie, Dolce en Gabanna. Deze twee Italiaanse boefjes waren in het nieuws omdat zij vonden dat het leven hun natuurlijke proces moest ondergaan: dus geen IVF-behandelingen voor homostellen maar gewoon een man en een vrouw, neuken en een kind krijgen. Dat was volgens mijn leerstof vroeger tenslotte ook de heersende opinie: man en vrouw zoeken elkaar op, trouwen, neuken, krijgen kinderen, vrouw wordt opgescheept met het opvoeden van de kinderen en man does what he wants. De stortvloed aan kritiek die het stel kreeg was een beetje treurig in het post-Charlie-Hebdo-tijdperk: boycotten, in de fik steken en nog zo wat, puur omdat die twee oude Italiaanse zakken een ietwat ander wereldbeeld hadden. Elton John startte de ophef door de twee volledig af te branden: ‘Jullie gedachten zijn niet van deze tijd, schaam je voor je opmerkingen, ik draag nooit meer Dolce en Gabanna.’
Iemand die monsters bestrijdt, moet oppassen dat hij zelf geen monster wordt
Dan zie je ineens hoe relatief ontwikkeling is. Plaats de twee redeneringen tegenover elkaar.
Eén: jij wilt zelf geen IVF-behandeling, dus je verspreidt haat tegen IVF-baby’s en dus je moet worden geboycot.
Twee: een vrouw kan kinderen baren, dus zij hoort thuis te blijven en voor de kinderen te zorgen, met als gevolg uitsluiting van sociaal en politiek leven.
Elton John liep op deze manier tamelijk makkelijk in de kuil die hij zelf had gegraven, of zoals Nietzsche al zei: ‘Iemand die monsters bestrijdt, moet oppassen dat hij zelf geen monster wordt.’
Binnen ons huidige wereldbeeld staren we ons blind op dogma’s en interpretatieprocessen die zo kort door de bocht zijn dat zelfs Jos Verstappen frontaal zou crashen. De bel gaat. Ik heb nog vijf minuten om het tentamen af te ronden. Top, lekker bezig, Edinger. Je hebt het zonet gepresteerd om twee uur lang te filosoferen over de zin en onzin van het leven, terwijl je nog geen zin op papier hebt gezet.
De vraag is: Wat is feitelijk gezien problematisch aan het menselijk geheugen?
Een creatieve ingeving die, als er meer wetenschappelijk bewijs was geweest, het bestaan van God had verklaard, doemt op en laten mijn handen automatisch de zin creëren: ‘Er zijn geen feiten, alleen interpretaties.’
Ook dat zei Nietzsche.
