Ballenbazen

‘Gast, dan hebben we nu allebei een chick aan het huilen gemaakt op een gala.’
Trots loopt hij uit de UB en kijkt zijn metgezel veelbetekenend aan.
Een blik van trots.
Van verbondenheid.
Bloedbroeders.
Boezemvrienden.
Alsof ze negentien jaar geleden gezamenlijk aan de tiet van dezelfde moeder hebben gezogen.

De WE-pakken zich terug om een aanvalsplan te bedenken voor Wendy, de vroegrijpe bakvis 2.0

Welcome to the jungle. Gala’s bevatten een grotere verscheidenheid aan clichés dan de top-2000. Hij pikt haar op, zij is prachtig, hij is charmant. Trots op het eerste moment van openlijk vertoon van prille liefde stappen ze bij papa in de auto, ze worden nog even bemoedigend aangesproken (een verkapte bedreiging: papa weet waar hij woont als zij haar maagdenvlies verliest vanavond) en ze stappen uit bij de klasgenoot die alleen thuis is.
Indrinken.
Pisang Ambon.
Malibu-jus d’orange.
De fles Glenfiddich uit vaders studeerkamer.
Een biertje voor hem, een niet mousserend wijntje voor haar, een plasje wodka in de drinkbak van de hond.
Eenmaal op het gala trekken de WE-pakken zich terug om een aanvalsplan te bedenken, te dikke sigaren te roken en vooral met Wendy bezig te zijn, het vroegrijpe meisje, type bakvis 2.0.
Hij gaat mee, zij blijft achter.

Voor haar geen Joey, Mike of Marco, alleen hij

Naast haar staan meisjes in pittoreske jurkjes te giechelen op de muziek van één of andere nederrapper die nog in zijn houdbaarheidsfase zit (die meestal tot z’n dertigste levensjaar loopt, dan worden nederrappers zanger, trouwen ze een andere BN’er met een vergelijkbaar IQ, gaan ze een moralistisch kutprogramma presenteren waarin ze andere beperkten aanspreken op hun gedrag of belanden ze in de bak en gaan zichzelf vergelijken met Amerikaanse collega’s). De meisje hopen vanavond iemand te zoenen. Met Joey, Mike of Marco. Maar voor haar geen Joey, Mike en Marco. Alleen hij.

Tranen op haar crèmekleurige jurk, zorgvuldig uitgezocht met mama en oma

Hij, die na acht bier, vier shotjes en een hele fles Canei Wendy eigenlijk zover heeft gekregen om haar tong tegen zijn tanden aan te drukken, zijn handen wild woelend over het dunne stofje van het jurkje. Het was-etiket verraadt de afkomst van een Zweedse modeketen.
Zij die dacht dat hij er die avond speciaal voor haar zou zijn, ziet het, weet het, voelt het. Haar voeten beginnen te trillen in de van haar zus geleende pumps. Ze trekt zich terug. Grote tranen die over de appeltjes van haar wangen rollen, ze strekken een streep in het zorgvuldig aangebrachte kunstwerk van make-up. Make-up die die ochtend is aangebracht door haar nicht die make-upologie studeert. ‘Je bent prachtig, lieverd’, heeft die gezegd voordat ze op haar Vespa wegreed.
Tranen die eindigen op de crèmekleurige jurk, twee maanden van tevoren zorgvuldig uitgezocht met mama en oma, speciaal voor dit moment. Speciaal voor hem.
Hij ontvangt ondertussen de high-fives van andere WE-pakken.
‘Lekker bezig, pik.’
Wendy staat in de hoek te kotsen.
Die gasten waren de eindbazen van hun gala.