Waar ik eerder dit jaar m’n schoenen in het helrode slijk van de huishoudbeurs vastgeplakt had zitten, was het afgelopen vrijdag de beurt aan een ander walhalla van het kortpittige kapsel. Als razende reporter vloog ik door de uitbundigst versierde plek van de meest uitgestorven plaats van Nederland, Bataviastad.
Hoewel er over Bataviastad heel veel goede vragen te stellen zijn (zoals: ‘In godsnaam, waarom?’), hoef je dat niet te doen. In Bataviastad stel je geen vragen, ze worden je gesteld. Als je een boutique binnenstapt (want winkel klinkt goedkoop), stapt er meteen zo’n net te perfect lijf met zo’n nare stem-mevrouw op je af.
Bij Ralph Lauren zochten kortpittige huismoedertjes polootjes voor hun paardenmeisjes
‘Goedemiddag meneer, zoekt u iets?’
Ja, liefde, een bankrekening die de kleur rood niet kent, rust en een plek ver weg van jou, dacht ik nog. Maar dat zei ik niet. Na m’n vriendelijke knikje begon ik met m’n snuisterpraktijken in de hoop dezelfde 35-procentkortingstickers te vinden als Albert Heijn op zo’n k&k-maaltijd plakt. Ondertussen realiseerde ik me dat Bataviastad onlangs was uitgebreid. De zaken moesten dus wel goed gaan, anders zouden ze daar geen geld voor hebben.
De dame kwam weer op me afgestapt.
‘O ja, die is heel leuk! Misschien moet je een L nemen? Die heb ik achter nog wel liggen!’
Dit ging over een shirt met een print die ik geschikt achtte voor wanneer je een kpk hebt. Als een kat in het nauw vluchtte ik het pand uit. Met m’n hand op de knip besloot ik de Ralph Lauren in te lopen. Alle kortpittige huismoedertjes leken er verzameld voor de aanschaf van polo’s voor paardenmeisjes. Ik kwam zelfs zo’n angstaanjagend rolwagentje tegen.
Deze is opwrecht helemaal jouw ding, hiewr, neem mee, gozewrrrr, pass-um effe dan!
Ik stond op het punt naar buiten te lopen om op de straat heel hard ‘ER IS EEN UUR LANG TIJDELIJKE UITVERKOOP BIJ DE LACOSTE!!!”’te schreeuwen toen ik werd tegengehouden door een meisje van 1 meter 55 in een polo maat xxs. Ze had verdomd veel weg van een Vindicatmeisje en zo sprak ze ook.
‘Makkewrrrrrr, deze polo is opwrecht helemaal jouw ding, hiewr, neem mee, gozewrrrr, pass-um effe dan!’
Dat was de druppel. Lelystad heeft een ophokplicht en alle besmette chicks hebben Bataviastad als permanent verblijf. De helrode kleurspoeling kleefde bij het verlaten van de schuur aan m’n retegoedkope adidasjes, maar ach, ze waren vijftig procent korting.
