Beatrice, Ulrike & Ymke

Het begin van september, Minerva lonkt. Het was een mooie zomer. Ik was druk in de weer bij de PeerGroup bij de voorstelling De Lofar Expeditie. Het is een prachtige voorstelling over het heelal, de kosmos, de tuinstoelen van Blokker, kortom: alle grootse dingen des levens. Cabaretier Vincent Bijlo laat samen met zijn zeer muzikale assistenten het publiek alle hoeken van het heelal zien. Maar voordat ik je helemaal lekker maak, de laatste voorstelling is al geweest. Een schrale troost is dat er nog wel twee leuke filmpjes zijn te youtuben.
Een ander pluspunt aan deze zomer of eigenlijk überhaupt aan de zomer is Zomergasten. Echt een fijn programma. Nu zou ik als theaterstudent eigenlijk de aflevering met Johan Simons moet bejubelen, en ik heb me ook absoluut geen seconde verveeld, maar Beatrice de Graaf is mijn favoriet. Ze weekt het woord terrorisme los van de soundbite die het geworden is. Want na het openslaan van de krant wordt je bedolven. Terrorism! War on terror! etc. etc. Ik was terrorisme-moe. Maar Beatrice de Graaf schudde me wakker, maakte van de simpele soundbite een intrigerend, zeer complex thema.
Jammer was wel dat ze haar zwangerschap leek te koppelen aan een zekere meegaandheid met Ulrike Meinhof. Mijn gedachte: zegt ze nu dat verhoogde sensitiviteit door zwangerschap je professionaliteit overschaduwt? Ik hoorde het glazen plafond naar beneden gieren en dat was wel even pijnlijk. Maar tegelijk geloof ik ook dat vrouwen als Beatrice de Graaf datzelfde plafond telkens een flinke rotschop omhoog geven. En haar boek Gevaarlijke Vrouwen is een absolute aanrader, bijvoorbeeld als je net dacht: Ulrike Meinhof, wie was dat ook al weer?
Als hippe vlotte tegenhanger van Zomergasten was er Zomergifjes, met onder meer Ymke Wieringa. Ook een interessante vrouw, op een andere manier, maar zeker intrigerend. Ze maakte een opmerking die maar blijft knagen en misschien is het wel goed om daar bij aanvang van m’n derde jaar kunstacademie eens bij stil te staan. Op de vraag of ze nu een mediageile hoer was geworden antwoordde ze dat ze op de kunstacademie had gezeten en ‘dan vind je sowieso dat je levensvisie gesubsidieerd moet worden. En dan denk ik, nou, dan ben je best wel geil op jezelf.’

Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.