Bouw geen muur

De maatschappij zit gek in elkaar. We willen gezien worden, maar laten niet zien wie we echt zijn. We willen gehoord worden, maar gevoelens uitspreken doen we niet. We lopen met een muur om ons heen, maar als er een storm opkomt, blijkt die muur niet sterk genoeg te zijn en worden we alsnog omver gegooid.

Ik voel me een prutser in een wereld van schijnsuccessen

Het leven is een harde les. Het is allesbehalve rechtvaardig, makkelijk of leuk en controle over het leven hebben we niet. Niemand kan ons beschermen tegen verdriet, verlies en woede, hoe graag we dat ook willen.
Ik voel me een prutser in een wereld van schijnsuccessen waarin de harde lessen vaak worden verborgen. Toen ik een vorm van orthorexia ontwikkelde, wist ik me geen raad. Ik schaamde me, dacht dat ik de enige was en hield het (net als vele anderen) om die reden verborgen. Door me volledig te richten op mijn studie, werk en de mensen om me heen kon ik ermee omgaan. Ik heb mijn obsessie destijds verplaatst.
Door mijn obsessie te verplaatsen in plaats van te verhelpen, heb ik mezelf onbewust beschermd voor het meest donkere punt in de depressie die op mijn pad is gekomen. Er is namelijk nog altijd een stemmetje dat zegt dat ik uit bed moet gaan en actief moet zijn.

Het schaamtegevoel komt nog regelmatig omhoog, een masker opzetten is dan vaak het makkelijkst

Ergens ben ik dankbaar voor dat stemmetje, mijn beschermengel, een slopende beschermengel. Het punt is aangebroken om een nieuwe, gezonde beschermengel te vinden die haar zusje naar de achtergrond kan verplaatsen.
Ik ben er niet trots op en het gevoel van schaamte komt nog regelmatig omhoog. Een masker opzetten is dan vaak het makkelijkst. Vervelende dingen gebeuren altijd en ze doen altijd pijn. Iedereen moet een manier vinden om daarmee om te gaan, maar de bouw van een muur is niet de juiste optie. Hoe hoger de muur wordt, hoe harder hij naar beneden komt vallen en des te pijnlijker het is.