Terwijl ze haar sigaret aansteekt spelen de klanken van The Isley Brothers, For the love of you, zachtjes op de achtergrond. Haar lippen omsluiten de sigaret. Dikke, volle lippen, lippen die iedere man in zijn dromen weleens heeft gevoeld. Slechts een klein hoopje stof scheiden haar prachtige borsten van het gezichtsveld, haar tepels zorgen voor reliëf op het laagje stof. Dit is het, het gaat eindelijk gebeuren. De hunkering verzwakt al je spieren, behalve die in je broek. Terwijl de rook langzaam opstijgt buigt ze haar hoofd naar je toe, haar ogen dicht. Plotseling klinken twee harde pianoklanken op. Geschrokken doet ze haar ogen open, het intieme moment voorgoed voorbij. De stem van Hazes vult de kamer die enkele seconden nog vervuld was met pure liefde: ‘In een discotheek…’
Laat ik het zo zeggen, de nummers van André Hazes zijn nou niet echt de ideale begeleiding van dampende seks. Toen ik afgelopen week een Duitser een nummer van André Hazes liet horen, zei die gekscherend dat hij ideaal was voor een duet met DJ Ötzi. Toen ik hem daarop moest mededelen dat onze dikke Amsterdamse vriend dood was, vroeg hij hoe ik er in godsnaam op was gekomen om hem dit te laten horen. Nou gewoon, in Nederland zijn we op het gekke idee gekomen om deze volkszanger postuum tot nationale held te bombarderen.
Een kist op de middenstip, vuurpijlen en tatoeages van zijn as, je zou denken dat de Hazesgekte wel zou zijn overgewaaid
Ik vertelde dat er nog nooit zoveel mensen bij een uitvaart aanwezig waren geweest als bij die van Dreetje, dat zijn kist in het grootste stadion van Nederland op de middenstip was neergezet en dat een groep hooligans een erehaag voor hem hadden gevormd. De Duitser vroeg: was hij een voetbalsupporter? Nee, meneer Hazes was gewoon een Amsterdammer.
Een jaar later keken tweeënhalf miljoen mensen op de televisie hoe een gedeelte van Hazes’ as met tien vuurpijlen de lucht in werd geschoten. Een ander gedeelte van de as diende als grondstof voor de tatoeages die zijn gezin liet zetten. M’n gesprekspartner begon mij steeds verbaasder aan te kijken.
Dit alles geschiedde zo’n tien jaar geleden. Je zou denken dat de gekte wel zou zijn overgewaaid. Maar nee, sinds kort hebben we een toneelstuk over Hazes, een biografie over Hazes en een bioscoopfilm over Hazes. Gewoon, omdat we dat altijd zo doen met mensen die veel voor ons land hebben betekend. Waar er een paar miljoen Fransen de straat opgaan om op te staan tegen terrorisme komen er bij ons 20-duizend mensen bij de uitvaart van Theo van Gogh. Bij André Hazes’ uitvaartparty zaten er meer dan twee keer zoveel, 45-duizend! Prioriteiten, hè? De Duitser keek me verdwaasd aan: ‘Sie sind ein seltsames Volk’. Ik knikte. ‘Maar wat was er dan zo bijzonder aan hem?’
André was de gewone man, die over alledaagse beslommeringen praat, waar het volk zich mee identificeert. Voorbeeldje? Hij leefde zijn eigen leven, voelde zich alleen in de discotheek, kon niet van de alcohol afblijven, was eigenlijk een beetje verliefd en bleef altijd tot het laatste rondje in de kroeg. André Hazes was de student die nooit heeft gestudeerd.
