De krant van gisteren

Mijn bank ziet eruit alsof de jongens van de mocromaffia er net een chirurgische ingreep op hebben uitgevoerd. Kranten, een lege iPad, een boek van Raymond Carver, een slipper uit Maleisië, een sjaal die ik niet herken en het inpakpapier van de trui die ik net heb gekocht nu het lente wordt. O ja, en een controller, waarmee ik vanochtend pijnlijk werd geconfronteerd toen het linkerpookje mijn musculus sphincter ani externus binnen wilde dringen. Kut-Playstation. Eén van mijn sterk autistische trekjes is dat ik moeite heb om oud papier weg te gooien.

Politieke aardschok in Duitsland, aanslag in Ankara, chemische oorlogsvoering in Syrië, en dan… minder mensen geloven in God

Nu ik mijn lenzen in heb kan ik precies de krant van vorige week donderdag zien: Spanning Samsom en Rutte. De Stones zongen het al: Yesterday’s papers.
Ook de weekendeditie ligt erbij, die bewaar ik sowieso een week, ook al heb ik alles wat ik wil weten al doorgenomen. Je weet tenslotte maar nooit. Mocht het internet uitvallen, mijn televisie gejat worden, mijn mobiel platgaan, mochten mijn boeken door waterschade en masse onleesbaar worden en de aantekeningen in m’n broekzak samen met die broek op negentig graden zijn gewassen, dan kan ik altijd nog zien of de AEX vorige week met 3,141 procent is gestegen.
Nieuwsberichten kunnen ongelooflijk intrigerend zijn. Na de melding over een politieke aardschok in Duitsland, een aanslag in Ankara, chemische oorlogsvoering in Syrië, is er ineen het bericht dat steeds minder mensen in God geloven. Een soort cryptische boodschap in de krant?

Ik duik in het artikel over Hazes junior: Liever een Kinderwagen dan een Rolex

Het zou in ieder geval verklaren waarom ik Dré Hazes met een glimlach op de voorpagina zie naast een foto van een uitgebrande bus in Ankara. Ken je dat nummer van Dré, Leef, alsof het je laatste dag is? Ik hoop dat er geen geheime boodschap is. En dat denk ik eigenlijk ook: het is simpelweg mijn voorliefde voor ironie die de link tussen Dré en Ankara legt.
Het ontbreekt mij bovendien niet aan empatisch vermogen. Dus, om de lezer een politieke beschouwing over het Syrië-vraagstuk te besparen, duik ik even in het artikel over Hazes junior: Liever een kinderwagen dan een Rolex.
Wil ik dit echt weten? Het artikel verhaalt over de enorme druk van de zoon zijn van. Als André senior een scheet liet rook die altijd lekkerder dan die van junior. Ook wijdt André uit over een hangsessie met Lil’ Kleine, die toch eigenlijk echt een klein hartje heeft. Daarnaast trakteert Dreetje ons op een exposé over de beste champagnes tijdens het stappen en gunt hij ons een blik op een zonnig flonkerende toekomst waarin hij lekker gaat stappen met zijn toekomstige zoon.
Ik merk ineens dat ik enorm snel naar het toilet moet.
Is oud papier toch nog ergens goed voor.