Ik moet nog even bellen. Daarna nog even boodschappen doen en dan moet ik vanavond even de was doen want morgen moet ik de hele dag met die opdracht aan de slag. Herkenbaar?
Ik zie het bij veel mensen om mee heen. En ik merk het bij mezelf. We moeten nogal veel. Die moet nog even dit, de ander moet nog even dat. Van wie moeten we dit eigenlijk? Van ouders, school, vrienden? Van jezelf? Of doen we dingen omdat we denken dat het zo hoort? Vaak gebruik ik moeten terwijl ik willen bedoel. Het is soms wel even goed om hierbij stil te staan: bedoel je wel moeten als je moeten zegt? Is willen inmiddels moeten geworden? En waarom zou ik het dan nog doen?
Er je bewust van zijn of je iets wilt of niet, betekent niet dat je nooit meer iets doet wat je niet leuk vindt. Maar dat is de prijs die je dan blijkbaar wilt betalen. Als ik appeltaart wil, tja, dan moet ik veel appels schillen. Ja, dat moet. Maar ik ben dan ook degene die de taart wil.
Vaak lijkt het moeten te maken te hebben met angst. ‘Ja, dit moet even, want anders…’ We zijn druk bezig met ons in te dekken voor één of ander doemscenario. Dat we anders misschien voor lul staan, fouten maken, iets niet weten. Is dat erg? Is fouten maken fout? Het is misschien niet altijd even leuk.
Vaak komt daar nog eens bij dat je je eigen fout als rampzalig ziet en de rest van de wereld er toch iets gematigder naar kijkt. Daarom sprak ik met mezelf af: ik ga de rest van mijn leven fouten maken en dingen niet begrijpen. Dan hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken. En zo houd ik tijd over om bezig te zijn met de dingen die ik wil doen.
Vierdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week van zich af op de site van Hanzemag.
