Dr. Yes

Hoe zelfbewust, trots en verschrikkelijk eigen jongens en mannen ook beweren te zijn, stiekem willen we allemaal James Bond zijn. Een frisse alcoholist die nooit oud wordt, de lekkerste wijven naait (sorry, mannenjargon) en de wereld keer op keer redt. James, ja, zo mogen wij mannen hem noemen, is eigenlijk de succesvolle versie van François Hollande, en iets knapper. Ik kan honderduit praten over de keren dat ik als kleine jongen jaloersmakend keek hoe James bijna werd gewurgd door de stevige dijen van Famke Janssen, hoe hij de liefde bedreef met Octopussy of dat hij samen een hotelkamer deelde met Rosamund Pike.

Wij zullen ook nooit begrijpen wat er aantrekkelijk is aan een film waarvan je toch al weet hoe die eindigt

Hoe je quasi-nonchy ergens binnen kunt lopen en de vrouw waar je zonet het bed mee hebt gedeeld alweer bent vergeten als je het eerste oogcontact met haar opvolgster maakt. En ja, dat is echt wat anders dan op je 42-ste rondlopen in Nieuwstad met je trouwring nog om. De clichématigheid wanneer James weer eens de wereld moet redden van Russen, Arabieren, megalomane Duitsers, oliejunkies, geheime organisaties of wat op dat moment als vijand van het westen wordt gezien. Wat James Bond zo aantrekkelijk maakt voor mannen zullen vrouwen waarschijnlijk nooit begrijpen, maar dat geeft niet. Wij zullen ook nooit begrijpen wat er zo aantrekkelijk is aan een film waarvan je toch al weet hoe die eindigt (the Notebook, Dear John, Step up 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11 en 12).

Elke kantoorklerk droomt ervan om de baas in z’n gezicht uit te lachen, z’n secretaresse aan de haak te slaan en zomaar op vakantie te gaan

Het zit hem waarschijnlijk gewoonweg in de fictie die erin zit. Wij moeten ons vroeg of laat settelen, een mooie doorzonwoning met ons vriendinnetje vinden. Die mooie vrouwen om je heen zijn slechts zichtbaar uit je ooghoeken uit angst voor botte kutopmerkingen van je vrouw in de overgang. James hoeft dat allemaal niet. Tuurlijk weten wij allemaal dondersgoed dat het onmogelijk is om, als een gebouw in elkaar stort, rustig op een bank terecht te komen. Dat je in je eentje een half leger uitschakelt. Dat Sovjet-vergaderingen in de jaren zestig echt niet in het Engels waren. Dat je op je vijftigste zonder een zak geld intelligente, knappe vrouwen kunt versieren. Wij weten echt wel dat het actrices zijn die gewoon worden betaald!
Maar het gaat om het idee.
Noem mij eens een man die, ongeacht het aantal Heineken of wodka ‘shaken, not stirred’, nog altijd in staat is om de grootste boeven op aarde uit te schakelen en de mooiste vrouwen kan versieren. Het is het avontuur waar je in wordt getrokken, de vrijheid om te doen wat je wilt en je even Bond te voelen. Welke kantoorklerk, weggestopt in een kil gebouw met een foto van z’n gezin op z’n bureau, droomt er niet van om net als James z’n baas in het gezicht uit te lachen, doodleuk een X aantal vakantiedagen op te nemen zonder het antwoord af te wachten en ondertussen ook nog de secretaresse van je baas aan de haak te slaan?En dan heb ik het nog niet eens gehad over de oneliners. Vergeleken met James is Geert Wilders slechts een pion in het spel van de oneliners.
James tegenover de vrouw Christmas Jones (de destijds prachtige Denise Richards):
‘I was wrong about you.’
Christmas: ‘Yeah, how so?’
James: ‘I thought Christmas only comes once a year.
Als we niet beter wisten zouden we denken dat James een hoogleraar retoriek was, een gehaaide politicus die wel raad weet met opkomende ergernissen.
James belichaamt de anarchie waar wij als mannen allemaal stiekem wel eens naar snakken, en waardoor we het nog vol kunnen houden. En misschien is dat wel het laatste puzzelstukje in het bestrijden van IS: James Bond. Dan nemen we Angela Merkel als Bondgirl, die uiteindelijk samen met James wegscheurt in zijn Volkswagen Diesel. (‘O, James, was schaffen wir jetzt?’)
Zou dat niet geweldig zijn?

Foto: Mike Mozart