Een appje naar je crush

Het zou zo simpel moeten zijn. Het is niet zo dat ik nooit een berichtje naar iemand stuur. Hoe moeilijk is het? Een paar keer op mijn scherm drukken en dan verzenden. Zou toch een eitje moeten zijn?
Niks is minder waar. Soms is het onmogelijk moeilijk om iemand iets te sturen. Hoeveel tijd ik ook neem, ik kan maar niet beslissen welke tekst ik zal sturen. Ik zie de klok steeds verder tikken. Dit dan maar? Misschien toch maar niet. Ik leg m’n telefoon even naast me, ik kijk er zo wel weer naar. Nog geen tien minuten later staar ik weer naar het kleine beeldschermpje. Wat als hij het helemaal niet interessant vindt?

Het is alsof een aapje een dansje doet op je hersenen waardoor je niet meer na kunt denken

Komt het niet raar over? Moet ik eigenlijk niet wachten totdat hij iets stuurt? Misschien reageert hij wel helemaal niet… Zet ik mezelf nu niet gigantisch voor schut? Scènes van de romantische komedie He Is Just Not That Into You flitsen over mijn netvlies. Blijkbaar ben ik nu zo’n soort meisje. Maar laten we eerlijk zijn, of je nu man/vrouw/wat-dan-ook bent, zijn we niet stiekem allemaal soms zo’n soort meisje?
Een crush hebben is één van de vreselijkste dingen die er is. Het is alsof een aapje een dansje doet op je hersenen waardoor je niet meer na kunt denken. Ik probeer mijn gedachten te focussen op het boek dat voor me ligt. Je zou denken dat communicatietheorie juist hetgeen is wat ik nodig heb. Maar mijn concentratievermogen is het daar niet mee eens. Dat is vooral druk bezig met de halve zin die ik op mijn mobiel heb ingetikt. Ondertussen blijf ik me afvragen of ik überhaupt wel iets moet sturen. Als je er een halve dag over doet om te reageren, betekent dat niet dat je gewoon geen zin hebt om te reageren? Aan de andere kant, ondertussen ben ik al drie uur bezig. Laat ik maar gewoon een keer op verzenden drukken.
Bliep.
Huh, nu al antwoord?