Een heerlijk dagje

Iemand vraagt naar mijn verjaardag afgelopen maandag. Of ik een leuke dag heb gehad. Nee, niet heel anders dan de dag ervoor, al was dat de dag van de Klassieker, dus toen had ik nog wat om naar uit te kijken.
Toch was maandag gedenkwaardig, want mijn favoriete grappenmaker, Halbe Zijlstra, had weer eens wat uit zijn grote fantasiewereld gehaald. Hij was teleurgesteld dat hij geen pepernoten meer kon verwachten van zwart geschminkte Nederlanders. Filmpje! Vond Halbe niet leuk, hoe moest zijn kind van acht dit nu begrijpen? Ik denk dat als je moeite hebt om aan een kind van acht uit te leggen dat iemand die je, neem ik aan, slechts één keer per jaar ziet, een andere huidskleur heeft, je een heel ander probleem hebt.

Waar ik helemaal niet naar uitkijk, is naar later: naar die kutfeestjes

Maar goed, mijn verjaardag dus. Gezien de tentamenperiode en de nieuwe serie Westworld kwam het allemaal niet echt gelegen. Ik probeerde het goed te maken door als kluizenaar door de uren te sluipen. Ik ben sowieso een azijnzeiker wat betreft verjaardagen, nooit leuk gevonden. Of nou ja, de cadeautjes wel.
Helaas ben ik nu op een leeftijd gekomen waarop speelgoed me niet snel blij meer maakt en om nou te verwachten dat mijn ouders of vrienden Alicia Vikander importeren in een spannend setje is op zijn zachtst gezegd nogal Halbisch (naïef).
Waar ik helemaal niet naar uitkijk, is naar later: naar die kutfeestjes. Dat je op bezoek komt bij een ander stelletje met allemaal andere stelletjes die je stiekem allemaal een stelletje sukkels vindt en die je vriendin en jij thuis onder het genot van een goed glas wijn zo door de mangel halen dat suïcide voor de personen in kwestie een kleine stap is, maar dan toch aardig doen. En geïnteresseerd. Gezelschap boven gemeenschap.
‘Nee echt, joh?’
‘Hoe is het?!’

Waarom ben je de politiek niet ingegaan, accepteert het CDA geen hbo’ers?

Dat soort werk. Om te kotsen. Te huilen. Schijnheiligheid 2.0.
‘Gezellig!’
Dat er dan een paar mannen hun democratische inborst voelen opkomen en na vijftien glazen wijn beginnen te lallen over politiek. Die hun eigen zielige werk erbij halen als referentiekader. Van die droeftoeters die de hele dag zitten te sufkutten op het werk en lopen te mijmeren over Eline van de receptie, om vervolgens met grote verhalen hun zielige baantje en bestaan op te kalefateren door te hannesen over dat het écht anders moet in Nederland!
Nee, Teun, zo makkelijk werkt het niet, treurige vent. En als je het toch allemaal zo goed weet, waarom ben je dan zelf nooit de politiek ingegaan? Accepteert het CDA geen hbo’ers?
En dan, op het moment dat er te veel gezopen wordt, dat er eentje het begeeft. De labiele alcoholverslaafde die het binge-drinking niet meer aankan. Die het glas wijn kapot laat flikkeren, vaak dicht bij jou, zodat alles onder de rode wijn zit. Dat soort werk.
Nee, dan liever tentamens. Mezelf lekker opsluiten in mijn kamer, af en toe even wat porno kijken en in de avond een pizza.
En Halbe die zichzelf voor schut zet.