Een kleine frustratie en een iets grotere

Er zijn twee redenen voor frustratie. De eerste is klein, maar niet fijn. Voor een extra koffiekopje moeten we tegenwoordig betalen op Minerva. Dit valt toch wel onder de categorie doe ff moeilijk! Geen kwaad woord over onze geweldig leuke kantinejuffrouwen, hoor. Die zijn top! Maar van het bedrijf daarachter word ik zo langzamerhand wel een beetje moe. Eerst slootwaterkoffie, oplosspul. En in de zomer bleek ineens dat de kantinejuffrouwen koste wat kost hun uniform moesten aanhouden. Ook toen het tegen de dertig graden liep mochten ze niet iets koelers aan omdat ze dan minpunten zouden krijgen. Maar ondertussen wel verwachten dat ze in hetzelfde tempo doorwerken.
Tweede reden voor frustratie is dat ik iemand laatst hoorde zeggen: Ach, het is toch maar voor school. Het idee dat het werk dat Minervastudenten nu maken slechts studiemateriaal is en vooral geen kunst, heb ik zowel van docenten als studenten gehoord. Misschien is dat om niet te veel druk op de student te leggen. Maar dan denk ik ook: je moet nóóit te veel druk op jezelf leggen of je nu studeert of bent afgestudeerd. Je moet altijd streven naar het beste en al je tijd en energie geven, maar tegelijk moet je realistisch blijven. Ik zeg niet dat dit makkelijk is.
Het is toch maar voor school. Als studenten dat zeggen kan dat te maken hebben met een te schoolse insteek, of met onzekerheid. Tuurlijk mislukt er wel eens iets of wordt het totaal niet zoals je verwacht had. Maar betekent dit dat je het dan direct maar in de hoek moet gooien? En betekent dit dan ook dat je geen fouten meer mag maken als je bent afgestudeerd? Dat lijkt me vrij ingewikkeld en beperkend. Uiteraard moet je technische vaardigheden ontwikkelen, maar het is een illusie dat er twee gescheiden werelden zijn: de kunstacademie en de kunstwereld. Het grote verschil is dat je gedurende je tijd op de academie sturing krijgt. Daarna moet je het zelf regelen. En ik mag hopen dat de ontwikkeling dan niet stopt, dat er nog steeds fouten worden gemaakt en dat er nog steeds wordt bijgeleerd. Want ik kan me niet voorstellen dat ik tot aan mij dood één en hetzelfde ding blijf doen. Tot aan mijn dood? Ja, want met een pensioen houd ik vooralsnog geen rekening.

Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.