Eenrichtingsverkeer

‘Waarom ga je nu al naar bed?’
M’n zusje stel kijkt me vol ongeloof aan.
‘Weet je dat niet? One Direction is straks op televisie! Als ik nu alvast ga slapen mag ik het straks kijken!’
Natuurlijk, ik had het kunnen weten. De Britse boyband had al een kleine rel veroorzaakt door de duizenden meisjes die woedend op Humberto Tan waren geworden. Waterboarding was er niks bij: die schoft van een Tan had het lef gehad om niet alle honderdduizenden aanvragers toe te laten bij z’n talkshow waarin One Direction zou opdagen.
Ik besloot het fenomeen met eigen ogen te aanschouwen. Op het eerste gezicht zag ik niets bijzonders: een sloeber, een heroïnejunkie en een jongen wiens haar op een kwast leek, schoongemaakt in bleekmiddel. Was dit nou de droom van menig tienermeisje? Arme Humberto zat aan tafel met de tieneridolen, vragen stellend zoals alleen Humberto ze kan stellen:
‘Zijn jullie fans een inspiratiebron voor jullie?’
Topjournalistiek van de bovenste plank, het ontroerde me. En blijkbaar mij niet alleen. Honderden meisjes stonden gillend achter dranghekken, in een verstikkende massa te schreeuwen. Nog nooit waren ze zo dicht bij hun idolen geweest, nog nooit had ik zo’n contrast meegemaakt op televisie. Humberto’s glanzende egale schedel stak ruw af bij de miniatuurversie van de Pyreneeën op de gezichten van de tienermeisjes, waar de zweetdruppels al slalommend van de meest gevaarlijke acnepistes skieden.
De sloeber aan tafel bleek het pronkstuk van de collectie mierzoete Britse jochies te zijn: Harry Styles. Binnen no-time had deze jongen met zijn ongewassen haar al mijn respect verloren. Als een student op een vroeg vrijdagochtendcollege zat hij daar, zichtbaar ongeïnteresseerd wachtend tot hij uit zijn lijden werd verlost. Stiekem hoopte ik dat hij straks op het Leidseplein een look-a-like van hem tegenkwam, die hem wat witte heroïne aanbood: toe maar Harry, het is goed zo. Terwijl de tienermeisjes elkaar platdrukten, besloten de jongens van One Direction dat het een goed idee was om met snoep te gaan gooien. Als een stel hyena’s begonnen de meisjes de snoepjes te grijpen. Terwijl Harry Styles zijn schijnbaar stoere imago moest ophouden en het record depressiestaren aan het verbeteren was, besloot ik om mijzelf af te sluiten van deze geestelijke marteling. Tijd voor reclame. RTL Late Night wordt gesponsord door Johnny Walker, gevolgd door een spotje voor het programma. Er klinkt muziek, een liedje: Geef mij nu je angst. Een arme Henk kan niet met zijn angsten omgaan en heeft een aardappelschilmesje op zijn pols gezet. Ik wil de arme man door elkaar schudden, schreeuwen in zijn gezicht dat dit niet de oplossing is: je moet met de aderen mee snijden, domme sukkel! Inderdaad, wat is je leven waard als je zelfs dát nog niet goed kunt doen?
Wat is RTL4 toch een heerlijke familiezender. En het is zo makkelijk: afgeven en oordelen over anderen, veilig in je studentenkamertje voor de televisie. Maar wie doet dat nou niet? Ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die over een Syriëganger zegt dat het geen probleem is als die terug komt, dat het zijn eigen keuze is. Ik besloot eens een kijkje te nemen bij de andere talkshow, Pauw. Onderwerp was een nieuwe hulplijn voor suïcidale mensen. Razendsnel schoten mijn gedachten weer naar meneer Styles, wiens gezichtsuitdrukking verraadde dat ook hij misschien wel baat zou kunnen hebben bij zo’n telefoontje. De reden voor zo’n hulplijn was dat er steeds meer zelfmoorden zijn in Nederland. Nee joh, meen je dat nou? Vind je het gek als we dit soort idioterie op televisie uitzenden? Hoe uitzichtloos wil je het hebben als je hoofd wordt volgepropt met One Direction, Onno Hoes en het nieuwe komische duo Gordon en Moszkowicz? Misschien een idee voor de martelpraktijken in Guantánamo Bay: na een half uur Nederlandse televisie ‘slaat zelfs de fanatiekste terrorist door. Nog een geluk dat je niet in België woont als je suïcidaal bent. Daar gaat echt alles fout: koningin dood, geen stroom en als je er dan echt helemaal zat van bent blijken de treinen ook nog niet te rijden.
Ik denk ineens aan die arme Harry Styles. De arme jongen moet doodongelukkig zijn. Elke dag optreden voor gillende tienermeisjes en miljoenen verdienen, geen wonder dat hij er zo gedeprimeerd bij zat. Maar het was niet alleen hij die het niet meer zag zitten, ook Humberto keek alsof hij er schoon genoeg van had en ik kon hem ook wel begrijpen. Waar hij eerst volwassen kinderen op voetbalvelden moest interviewen, was hij nu bezig met echte kinderen, die hij nog moest teleurstellen ook. De gillende meisjesmenigte liet zich weer horen. De jongens gingen optreden. Voor mij het moment om naar bed te gaan. Ik dacht nog een keer aan Humberto, Harry Styles, de verstikkende menigte tienermeisjes, Onno Hoes, Bram Moszkowicz en de honderden suïcidale Nederlanders en we dachten allemaal hetzelfde: I can’t breathe.