‘Een patatje mét en een kroketje graag. Of wacht, dat moet wel een kwekkeboomkroket zijn.’ Dat klinkt als een eenzame bestelling. Een patatje mét en een kwekkeboomkroket. Een standaardformule, saai. Ik ben benieuwd wie de man achter die bestelling is. Ondertussen geef ik mijn bestelling door aan de snackbarvrouw want inderdaad, dat goddelijke lijf komt niet zomaar.
De persoon die mij voorging heeft ondertussen plaats genomen en een tijdschrift gepakt. Onopvallend stel ik me achter hem op om te zien wat hij leest. De Story. Unglaublich. Typisch.
Je wordt ouder en wijzer, dus nu pakte ik de Donald Duck
De Story doet mij denken aan de bezoekjes aan de kapper van vroeger, waar de leesportefeuille haar verdorde bladen mocht uitstorten. Je had de Panorama, pagina’s prammen en pistolen, de roddelbladen als Story en Privé (Doet Jim het met de vriendin van Jamai? Patricia Paay en Adam Curry weer bij elkaar?) en natuurlijk de Donald Duck, waarin Kwik, Kwek en Kwak op scouting oom Donald moesten redden. Vroeger koos ik altijd voor het meest toegankelijke blad, maar goed, je wordt ouder en wijzer, dus nu pakte ik de Donald Duck.
M’n person of interest spit ondertussen Dossier Patricia Paay door. Ik vraag me toch ernstig af in welke staat van intellectuele dorheid een paparazzo zich door het leven moet slaan. Wachten op mensen (en wie zijn dat dan?) die hun informatie verstrekken over andermans leven. In de bosjes stiekem foto’s maken van mensen (Wat speelt er tussen Dionne en Humberto?) of gewoon simpelweg geruchten aanwakkeren.
Arme, eenzame ziel die zo een patatje met een kroket alleen moet opeten
Het feit dat de kwekkeboomklant een bijzondere interesse aan de dag legt voor andermans levens kan duiden op een eenzaam bestaan. Dat idee wordt geloofwaardiger wanneer ik nog eens aan z’n bestelling denk, die de frituriste nu keihard en vol desinteresse door de zaak schreeuwt. Arme, eenzame ziel die zo een patatje met een kroket alleen moet opeten.
‘Raspatat oorlog, berenhap en kroket!?’
Aah, daar is mijn bestelling.
