Eigen leed eerst

Toen ik afgelopen zomer naar Boedapest vloog viel me pas echt op hoe ongelooflijk verwend wij Nederlanders eigenlijk zijn. Naast het in koor zuchten, steunen en kreunen van volgevreten bokkenlullen die geen plekje kunnen vinden op een bank en daarom noodgedwongen op hun koffer moeten wachten op een vliegtuig richting Torremolinos, zijn ook de gesprekken van Nederlanders die op vakantie gaan werkelijk waar een plaatje van gebrek aan echte ellende. Klagen over de trein, klagen over de drukte, maar vooral het klagen over het eten dat er tijdens de maximaal twee uur durende vlucht wordt geserveerd. Naast het bizarre idee dat wij tegenwoordig tijdens een lullig vliegreisje waarin je de Donald Duck nog niet uit kunt lezen alweer voedsel tot ons moeten nemen, is vooral de reactie op het vliegvoer geweldig.

Ik hoopte dat ze per ongeluk een TTIP-plof-chloor-cyanide-kip tussen de aardbeienjam hadden geflikkerd

‘Een cakeje? Betalen we daarom zoveel voor die vlucht?’
‘Zit er aardbeienjam in? Dat lust ik niet!’
En misschien wel de mooiste: ‘Met zo’n plakje cake voel ik me net een Afrikaan.’
Terwijl onze blanke polder-Afrikanen vervolgens vrolijk in het magazine kijken naar de aanbiedingen van horloges, koffiezetapparaten en Engelse literatuur die ze toch niet kunnen lezen, hoopte ik uit het diepst van mijn hart dat het cakeje inderdaad niet te vreten was. Dat het in een fabriek was gemaakt waar ze per ongeluk een TTIP-plof-chloor-cyanide-kip tussen de aardbeienjam hadden geflikkerd. Dat die verwende welvaartstientonners binnen de kortste keren met een voedselvergiftiging in hun all-in hotel aan de Costa del Sol zouden zitten, brakend in hun taxfree-tasje met vol One-in-a-Million-geurtjes en sloffen Belinda’s.

Zo erg meen ik het ook weer niet, maar ik zal ook niet meteen Rob ‘man-man-man’ Geus bellen

Dat de roombotercroissantjes en de versgeperste jus door hun magen pulserend worden uitgekotst, rechtstreeks op de nieuwe Adidas-slippertjes die om de worstenteentjes van onze HEMA-medewerkster zitten. Heeft ze in ieder geval weer een mooi verhaal als ze straks weer in de bedrijfskantine zit waarin collega’s elkaar de meest traumatische vakantie-ervaringen vertellen.
Dit alles meen ik natuurlijk niet echt, maar mocht ik het een keer zien dan zal ik ook niet de eerste zijn die een teiltje haalt of Rob ‘man-man-man’ Geus belt. Maar misschien kunnen ze er ook wel helemaal niets aan doen: er zullen best heel wat landgenoten zijn die vliegen stressvol vinden en dan helpt zo’n cakeje er ook niet bij om de bloeddruk van deze diabetici te kalmeren. Maar één ding had ik ze wel heel graag willen meegeven: stel je alsjeblieft niet zo aan, er zijn veel ergere dingen in de wereld.
Oranje gaat niet naar het EK.