En, is het nog een beetje gezellig in de donkere dagen voor kerst?

De donkere dagen voor kerst. Een rottijd of juist een beetje gezellig? Licht in de duisternis. De Hanze doet haar best, met spelletjes, gratis snacks en snoeps en speciale cosy corners.

Dominique zag de sjoelbak staan.
‘Gisteren, toen ik hier langsliep. Ik dacht meteen: dat is iets voor ons. Wij zijn wel van de competitie.’
‘Je kunt er je agressie in kwijt’, voegt Irene eraan toe.
‘Alsof we tijdens de introductie al niet genoeg strijd hebben gehad’, lacht Zalika.
De drie eerstejaars Toegepaste Psychologie staan in de vorige week ingerichte cosy corner in de Marie KamphuisBorg.
‘Van mij mag dit hier blijven’, zegt Dominique, terwijl Zalika de ene na de andere steen in de vakjes ramt.
‘Ik ben wel van de spelletjes, en van de gezelligheid.’

De Hanze heeft in alle gebouwen cosy corners ingericht. Een beetje knusheid in de donkere dagen voor kerst is niet alleen traditie. Het zou dit jaar ook weleens een medicijn tegen eenzaamheid kunnen zijn, want veel studenten worstelen met zichzelf. Na vijf uur valt er buitenshuis weinig te beleven en dat knaagt natuurlijk behoorlijk.
Om het leed te stelpen, maakt de Hanze het dus extra gezellig. Met gezellige zitjes en spelletjesvertier.
Sipke en Mitchell zijn in een partijtje schaak verwikkeld.
‘Nee, we zijn geen goede spelers’, geeft Sipke toe.

De spelende studenten zijn lid van de projectgroep KVO, kijken, vragen en onderzoeken

‘Maar we kennen de basisregels’, zegt Mitchell die met een routineus gebaar een pion van het veld ruimt met zijn loper.
De schakers en het trio sjoelers zijn onderdeel van een projectgroep KVO.
‘Kijken, vragen, onderzoeken’, legt Dominique uit, ‘het is hartstikke leuk. Toegepaste Psychologie was sowieso een goede keuze. Ik voel me prima op mijn gemak.’
‘In het begin vond ik het gebouw een doolhof’, zegt Dijana, ‘maar na verloop van tijd ontdek je dat het allemaal toch wel logisch is.’

Een blik in de kantine leert dat het bij Sportstudies altijd en overal spelen en gezelligheid is

Op de balie van het Willem-Alexander Sportcentrum ligt een flinke puntzak pepernoten. Bordspelletjes  staan er ook. Maar geen student die ernaar omkijkt. Zelfs de sjoelbak, recht tegenover de receptie, is onbemand. Ach, Sportstudies, een blik in de kantine leert dat het daar altijd en overal spelen en gezelligheid is.

In de Van DoorenVeste is het andere koek. Op de begane grond, tegenover lunchroom Deliyo, zitten twee groepjes van vier studenten in twee studie-nissen.
Aan de raamkant staan houten kratjes. Een bekrulde blonde dame komt de mondvoorraad aanvullen. Repen chocola en nootjes. Want dat is bij de cosy corners inbegrepen, gratis snoep en snacks.
Mia, Maud, Anna en Marije tasten toe, maar wel bescheiden. De bordspelletjes laat het kwartet onaangeroerd.

‘Wel leuk, hoor’, zegt Marije, ‘maar geen tijd. We zijn hard aan het werk voor ons project.’
Het viertal studeert International Communication en dat project gaat over de stichting Denova.
‘Denova is een kleine wijk in Rawsonville in Zuid-Afrika’, legt Marije uit. ‘De stichting helpt de armoede in die wijk te bestrijden. Wij moeten adviseren hoe de stichting bekender kan worden.’
‘Na de kerstvakantie moet het af zijn’, zegt Maud, ‘we willen goed werk afleveren.’

De spelletjes hadden ze niet eens gezien, terwijl ze zo voor het grijpen liggen

Phyllis (Duitsland), Iruna (Litouwen), Lora (Syrië), Anastasia (Oekraïne), Carmen (Nederland) en Nina (Duitsland) zijn neergestreken voor het knapperend haardvuur op het tv-scherm in de Van DoorenVeste.
‘Het is best koud’, zegt Nina, ‘misschien juist omdat vuur een warme uitstraling heeft.’ Maar het is hier honderd keer beter dan het H-gebouw vinden de zes studenten International Communication. Het H-gebouw is koud en gehorig.

‘Het ruikt er… vreemd’, zegt Iruna.
Het knikken van haar vijf klasgenoten kan maar één ding betekenen. Maar wat?
‘Het H-gebouw is gruwelijk’, zo vat Carmen het oordeel gemakshalve maar even samen. Nee, nu ze een uurtje hebben, kruipen ze gezellig bij elkaar in de knusse huiskamersfeer in de brede gang, in de buurt van de Canon Shop.
‘Beetje maf’, zegt Phyllis, ‘er staat hier ook een strandparasol.’
Dat uurtje is eventjes lucht in het rooster. Helemaal niet erg, kunnen ze zich voorbereiden op Advisory Skills. Geinig vak, met echte acteurs die hen het vuur aan de schenen leggen.

‘Nee, we zijn hier serieus bezig’, lacht Anastasia, ‘geen tijd voor spelletjes.’
Hé, die hadden ze eigenlijk niet eens gezien. Terwijl ze toch zo voor het grijpen liggen.
‘Nederlandse bordspelletjes, die snappen we misschien niet eens.’
Nina springt op, Phyllis ook. Ganzenbord.

Lora zet de cosy-corner-knuffel, een soortement flapoorhond, op de rug van de bank

‘Ja, dat kennen we’, stelt Phyllis in een oogwenk vast.
‘In Duitsland heet het Spiel des Lebens, toch?’
Nina knikt: ‘Für die ganze Familie.’
Lora zet de cosy-corner-knuffel, een soortement flapoorhond, op de rug van de bank.
Ze moeten verder. Vooruit, laten we nog even een paar foto’s maken.

Bennie van der Wal (meneer Bennie) neemt een kijkje.
‘We doen wat we kunnen’, zegt de gastheer van de Hanze als hij terug wandelt naar het Atrium, ‘in deze tijd is het behelpen. Toch hebben we het aardig voor elkaar, hier. Studenten maken graag gebruik van die huiskamers. De kerstboom hangt vol met mooie studentenwensen.’
Zelf heeft Bennie ook een wens.
‘Niet verslappen, jongens. Ik zie te vaak studenten rondlopen die geen mondkapje dragen. Hoe gezellig  ook, ik zou willen dat ik mensen daar niet steeds aan zou moeten helpen herinneren.’