Sinds jaar en dag fiets ik de Zernikeroute door park Selwerd. Sinds 2013 doet de gemeente heel erg haar best om dit een Slimme Route te maken, zodat de stroom studenten zo min mogelijk last bezorgt aan de stadjers. Afgelopen zomer werd het fietspad verbreed. Mijn geluk kon niet op. Nooit meer haastig naar college en vast blijven zitten achter een international op een kinderfiets.
Helemaal prachtig werd het allemaal toen de fietsers voorrang kregen op het horrorkruispunt op de Eikenlaan. Uit euforie wilde ik een surprise-party opzetten voor de toppers van de gemeente die mij iedere ochtend een zorgeloze fietstocht hadden gegeven.
Horror voor de busreizigers, ik vond het geweldig, die chagrijnige koppies tegen de busramen
Helaas, het mocht niet lang duren. De gemeente liet me niet toe om deze overwinning voor de fietsende student met een paar flessen champagne te vieren. Ondanks de verkeersregelaars schijnen er in de eerste paar weken na de wijziging van de voorrang meerdere ongelukken te zijn gebeurd. De bussen die via station Noord naar Zernike reden zaten nu niet alleen asociaal vol, maar moesten nu ook minstens tien minuten wachten voor de stroom fietsen die wel op tijd bij hun college gingen komen.
De horror van het kruispunt was nu ook voor de busreizigers. Ik vond het geweldig om de chagrijnige koppies tegen de ramen aangedrukt te zien. De wanhoop in die ogen die bijna tastbaar de vraag uitdrukte: zouden we überhaupt nog in de pauze het college kunnen binnenglippen?
Toen ik maandag om half negen op m’n fiets naar m’n tentamen koerste, schrok ik me dood toen ik bijna op de motorkap van een Polo lag. Vloekend en onder het angstzweet kwam ik een paar minuten te laat de tentamenzaal binnenstormen.
Later las ik dat de gemeente de voorrangsregeling weer had teruggedraaid. Bedankt voor de memo. De fietsvereniging had er ook meteen wat over te zeggen en oppert nu een fietsbrug of -tunnel. Dat is weer het andere uiterste, natuurlijk. We kunnen prima allemaal links-rechts-links kijken. We zijn allemaal hoog opgeleid. Stiekem vind ik zo’n bijna-dood-ervaring ook wel lekker, anders had ik het eerste uur van mijn tentamen nog half slapend doorgebracht.
