Gisteren hoorde ik iemand zeggen: ‘Wat staat de tijd haar goed’. Als ik maatje XS koop en het aantrek kun je ervan op aan dat men niet zal zeggen dat het me goed staat, maar waarom past iemand de tijd beter dan een ander? Haar minuten verschillen toch niet van die van mij?
Mode is een kwestie van tijd. Je draagt niet wat je moeder draagt (te oud en te vrouwelijk, bovendien). En je draag niet wat je jongere broertjes dragen (te jong en misschien wel kinderachtig).
Tijd is voor studenten zoiets als die gruwelijk lelijke trui van je oma
Je houding tegenover tijd wordt ook bepaald door hoe anderen met diezelfde tijd omgaan. Onder studenten is het in om te stressen over hoe laat je gaat slapen in relatie tot de taken je af moet hebben voordat je in bed mag gaan liggen. Het is een trend om zenuwinzinkingen te krijgen van tentamen- en andere deadlines. Terwijl ergens in Nederland een supermom rondloopt die in diezelfde 24 uur haar vier kinderen kan onderhouden én een fulltime job heeft én er is voor haar man die weer gezeik had op de beursvloer én nog veel meer. Maar dan helemaal zónder die inzinkingen.
Ik denk dat de tijd studenten in het algemeen gewoon niet zo goed staat. Tijd is voor studenten zoiets als die gruwelijk lelijke trui van je oma. Je doet hem aan tot het allereerste moment waarop je hem met goed fatsoen weer uit kunt trekken.
Mode moet je staan en volgens mij kun je erin groeien. Het idee van tijdtekort is een merk en dat kan je staan of niet. Sommige huismoeders gedijen bij de mode. Sommige studenten ook. Na één volle dag die ik nu aan student-zijn heb gespendeerd zonder de modieuze zenuwinzinkingen, durf ik te zeggen dat de tijd mij ook best wel goed staat.
