Ik ben eindelijk niet meer ziek, halleluja! Even leek het alsof ik zou verdwijnen tussen dekens, zakdoeken en zelfmedelijden. Dat was m’n vakantie en nu terug naar de realiteit. Sinds kort hebben jaar twee en drie van Theatervormgeving samen een lokaal waar iedere student een eigen werkplek heeft. Het heeft even wat voeten in aarde gehad. Puinruimen, leegruimen en opruimen, maar dan heb je ook wat. Het is even wennen. Hoe richten we het in en wie wil waar zitten? Het lokaal werd gevuld met negen grote tafels, één per persoon en een zooitafel, maar bovenal met twee jaarlagen aan creatievelingen. Inmiddels is de wind gaan liggen, de rust gevonden en is er een creatief theaterbolwerk ontstaan.
We zitten er nu drie weken. De wanden hebben zich gevuld met planningen, flyers, fotootjes, knipsels, schetsen en haakwerkjes. Er ontstaat een omgeving die een mix is van een klaslokaal, een rommelige woonkamer, een atelier en een kantine.
Er wordt getypt, geschreven, geknipt en gezucht. Wanneer je hoofd compleet is gedraineerd, is er tijd voor een potje Wie Is Het. Ja, je hebt grote borsten (Pamela Anderson). Nee, je bent geen Impala (maar wel The Pink Panther).
Zo raken we beter op elkaar ingespeeld. In vijf minuten kan de sfeer omslaan van hectisch in sereen. Ineens is iedereen er en net zo plots is iedereen weer weg. Eerst werkten we als ingeblikte sardientjes boven een bult maquettes, het gebruik van een schaar was bijna een gevaar voor je medestudent. Nu hebben we een plek waar iedereen kan werken. De één werkt graag rustig en opgeruimd, de ander druk en rommelig. Nu kunnen we onze eigen werkwijze verder ontwikkelen en veel van elkaar leren. Een kritische blik van een medestudent is altijd dichtbij: een kwestie van je stoel omdraaien.
Voor een buitenstaander kan het eruit zien als een grote zooi. Overal papier en karton, er staan een bladblazer en een kitsche stalamp op een tafel. Maar als je goed kijkt, zie je een theateratelier waar druk wordt gewerkt onder begeleiding van de muziek van Philip Glass, Classis FM en vooral even geen Carmina Burana.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
