Groene piet?

Sinterklaas is aangekomen. Met een hoop bombarie trokken de bonte stoeten door steden en dorpen. Zoals vanouds trok ook de zwarte-pietendiscussie met dezelfde bombarie door de media. Het is allemaal traditie: rond de tafels van Pauw en RTL Late Night schaarden zich voor- en tegenstanders. Dit jaar lullen ze hun bier dood over de helden van Dokkum. Hoe meer ik naar het gelul luister, hoe meer ik de essentie denk te begrijpen. De grote vraag is of we vasthouden aan onze oude tradities of dat we vernieuwen en met de tijd meegaan.

De verknochtheid aan Zwarte Piet is goed te begrijpen. Sterker nog: ook ik zal mijn kinderheld missen

Als we objectief kijken naar Zwarte Piet, kan iedereen wel begrijpen waarom mensen hem racistisch vinden. Een stapje verder is ook wel te vatten dat we in een multiculturele samenleving haast niet langer met deze oude, racistische traditie kunnen doorgaan. Desalniettemin is de verknochtheid aan Zwarte Piet ook goed te begrijpen. Sterker nog: ook ik zal mijn kinderheld missen. Dat is ook logisch, tradities geven je het prettige gevoel dat je van iets belangrijks deel uitmaakt, iets groots.
Op m’n studentenvereniging was er veel stennis toen het ging over de hervorming van de ontgroening. Ik vond het verschrikkelijk jammer dat de dingen anders moesten. Toen ik lid werd ben ik diep door het stof gegaan voordat ik trots mijn das mocht ontvangen. Waarom zouden we mooie tradities veranderen? Waarom moesten we bezwijken onder de heksenjacht die was geopend op de Groningse studentenverenigingen?

Over tien jaar is er geen Albertuslid meer dat de oude ontgroening heeft gelopen

Nu, een half jaartje later, wordt er nog wel eens gezeken dat de nieuwe eerstejaars niet dezelfde passie voor de vereniging hebben en de mores en tradities niet respecteren zoals de oudere jaren dat doen. Misschien zit daar een kern van waarheid in, maar misschien is dat ook onze verjaarde perceptie van de discussie.
Hetzelfde geldt voor het pietendebat. Wellicht wordt het feest net iets minder als Zwarte Piet niet meer zwart ziet, maar dat is een offer dat we moeten brengen om met de tijd mee te gaan. Over tien jaar maakt dat allemaal ook geen zak meer uit, dan is er geen kind meer dat ooit een Zwarte Piet heeft gezien. Net als dat er over tien jaar geen lid meer is dat de oude ontgroening heeft gelopen. Tegen die tijd is er een nieuwe generatie waar wij nu een nieuwe, betere norm voor kunnen zetten. Ons eigen sentiment is dan een klein offer.