Als klein kind stelde ik mij de hersenen voor als een heel groot huis . In dat gebouw zaten vele kamertjes. En per kamertje was er een klein mannetje dat verantwoordelijk was voor de kennis die zich daar bevond. Dit beeld was ontstaan doordat me eens was uitgelegd dat: ‘wanneer je ogen iets zien dan gaat er een signaal naar een stukje van je hersenen, dan snap je wat je ziet.’
In het huis waren ook postbodes, driftige kereltjes in rode jasjes die de kennis van de ene naar de andere plek brachten. Met skelters overbrugden ze de afstand van de ene naar de andere hersenhelft. Ook het wegzakken van kennis was te verklaren: het mannetje was in het desbetreffende kamertje even ingedut en moest nu razendsnel alles weer bijwerken. Of ik er nu bewust van was of niet, de mannetjes en de driftige postbodes werkten continu.
Nu ik aan het afstuderen ben kom ik erachter dat er een hele afdeling is in mijn Hersenhuis waarvan ik niet van wist dat ze bestond. Boven de ingang staat in grote letters: Volwassen Gedachtes. Deze afdeling was er altijd al, maar ik ben me pas sinds kort bewust van haar bestaan. Nu heb ik wel eens een gedachte gehad die de infantiliteit ontstijgt, maar daar gaat deze afdeling niet over. Onbewust wordt er al jaren hard gewerkt en dan hoor ik mezelf ineens zeggen: ‘Zo’n extra kamer is ook handig voor de kinderen…’ Kinderen? KINDEREN?!?! Hoe zijn we hier ineens beland? Een afstudeerjaar maakt nogal wat los. Het afronden van mijn studie heeft in mijn Hersenhuis flink wat stof doen opwaaien. Onderling worden er druk memo’s heen en weer gestuurd: Marie is begonnen met afstuderen, activeer de programma’s voor de volgende levensfase.
Maar vind ik het vervelend? Nee, eigenlijk totaal niet. Ik vind het wel prima. Want blijkbaar is ook het protocol Ultieme Chillheid in gang gezet. Ik blijf overal eigenlijk best kalm onder. Inmiddels heb ik door dat volwassenen eigenlijk grote kinderen zijn, dat serieus zijn ook maar relatief is en dat je best M&M’s als avondeten kunt eten. Afstuderen, het blijkt meer te zijn dat een studie afronden.
In het brein van laatstejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten wellen met enige regelmaat gedachtes op, kleine gedachtes, grote gedachtes en grootse gedachten. Iedere week zet ze een paar van die spinsels op wat in de jaren tien doorgaat voor papier: www.hanzemag.nl.
