Het zwarte gat, eens ligt het ergens aan je voeten

Eens, ergens, wie weet waar, wacht je het zwarte gat dat de toekomst heet. Of je nou Irene bent, de doorgewinterde topsporter, of Maaike, de door de wol geverfde student.

Irene Schouten neemt afscheid van haar topsportcarrière als langebaan- en marathonschaatser. Een succesvolle carrière als topsporter sluit ze af met een laatste rondje op de ijsbaan. Ik zal haar missen. Irenes steady state was medailles winnen, vooral gouden. Ze was een zekerheidje voor Nederlandse fans, door Irene stond er bijna altijd wel iets van oranje op het schaatspodium.

Wat ga je in vredesnaam doen na zoveel rondjes linksom schaatsen?

Als topsporters stoppen, praat men graag over het zwarte gat erna. Wat ga je in vredesnaam doen na zoveel rondjes linksom schaatsen? Die vraag stel ik mezelf inmiddels ook. Wat ga ik in vredesnaam doen nadat ik ben afgestudeerd? Ik heb dan wel geen rondjes linksom geschaatst, maar ik heb wel 21 jaar lang in het schoolsysteem rondgedraaid. Vanaf dat ik vier werd heb ik altijd in het systeem gezeten dat ik over een half jaar verlaat. En ook al was mijn band met school en studie een haat-liefdeverhouding, ik merk wel dat ik bang ben. Ik ben bang voor wat hierna komt, bang voor het zwarte gat.

School gaf mij altijd houvast. Dan en dan maak je een tentamen. Dan en dan ga ik daarvoor leren. Dan en dan heb ik les. En vooral: dan en dan heb ik vakantie. Wat een luxe toch echt, al die schoolvakanties. Straks moet ik zelf kiezen wanneer ik op vakantie ga. En als ik langer vakantie wil, dan moet ik kiezen: of geen geld of geen vakantie. Phoah, ja, sorry, maar die gedachte geeft me nu al stress.

Ik wil nog niet werken, ik wil nog niet volwassen doen

Het idee dat ik afscheid neem van m’n schoolcarrière doet meer met me dan dat ik had verwacht toen ik mijn studententijd begon. De basisschool en middelbare school heb ik als neutraal ervaren. Mijn studietijd vond ik echter helemaal super en helemaal leuk. Inmiddels ben ik in de rouw en de verlatingsangst slaat toe. Ik wil nog niet werken. Ik wil nog niet volwassen doen. Ik ben bang dat ik mijn geluk ga inruilen voor het gemak van geld hebben.

Uiteraard kan ik ook verder studeren. Maar daar heb ik dan weer geen puf voor. Het is goed geweest zo. En ik ben ook benieuwd hoe het werkende leven zal zijn. Het leven is niet maakbaar, maar wel stuurbaar. Ik kan zelf mijn eigen koers varen en verder gaan ontdekken wat ik wil in het leven. En daar heb ik toch ook wel zin in. Na 21 jaar op school is het tijd voor wat anders. Net als Irene Schouten droom ik van een ander leven. En je weet nooit wat zich aan de andere kant van het zwarte gat bevindt.