Hospiteren

Het was dat we zestien minuten moesten wachten op de bus om de tijd te doden. Ik vroeg de jongen naast me de hoeveelste keer dit voor hem was. De negentiende, zei-ie. Voor iemand denkt dat we het over een Grinder-date hadden of een gewapende overval op snackbar Piramide (de lekkerste Kapsalons van Lombok), het betrof een hospiteeravond. Zuchtend meldde hij dat het telkens geen match was. Niet het type huisgenoot dat hij zocht, hij was niet hun type, ze waren te veel bezig met hun studie, ze waren niet serieus, je had te veel verplichtingen, ze waren te te.

Kamersites maakten hem grof geld afhandig, en dat nu al een half jaar

De twee uur die hij heen en weer moest reizen tussen Utrecht en Brabant waren absoluut geen pretje: half zes opstaan en dan de bus in. Ik vroeg of hij niet met de trein kon komen, maar die reed niet vanwege de problemen met de sluis bij Grave. Nog tien minuten.
Er komt een kinderwagen aan met twee vrouwen erachter, de één met een grove hanenkam, de ander met een gezicht waaraan af te lezen is dat het plaatselijke cafetariawezen het niet al te zwaar heeft. De eerste vrouw plaatst de kinderwagen in het bushokje en ploft neer. Ik vraag aan de jongen hoe hij het hospiteren aanpakte. Kamernet en Kamers.nl, twee sites die hem grof geld afhandig maakten, twintig euro per maand, en dat nu al een half jaar. Of Facebook geen idee was? Dat had hij sinds deze week ook maar gedaan en hij had deze week drie hospi’s in het vooruitzicht. En via een makelaar dan? Willen er niet graag studenten in hebben, zucht hij. Een hand gaat over het met gel in stand gehouden kapsel, de bus komt eraan. Rillend stappen we in en gaan tegenover elkaar zitten. Gelukkig heeft hij er dit keer een goed gevoel over. Zodra we bij het station zijn wensen we elkaar een goede reis terug en lopen elk ons eigen perron op.
Twee uurtjes later krijg ik bericht dat ik het ben geworden.