Ik word verward wakker van het geluid van een pauw. Het dier schreeuwt alsof z’n leven ervan afhangt. De zon schijnt door het raam naar binnen op het witte dekbedovertrek. In het woonkamertje zijn de sporen van een leuke avond terug te vinden, wijn- en bierflessen, lege zakken chips en spelletjes die niet uit hun doos gekomen zijn. Ik kijk naar de klok: twintig over zeven. Dat krijg je ervan als je elke dag vroeg op staat. Op het grasveldje met beukenbomen voeren twee leeuweriken een show op. Al met al is het een idyllisch geheel.
Ultieme kneuterigheid: eten, slenteren, bijkletsen en ondertussen heel erg vaak van de wildwaterbaan
Een weekendje vakantiepark, de ultieme kneuterigheid. Een kleine wereld in een bubbel. Waar je spontaan je telefoon overal mee naartoe vergeet te nemen. Waar een wandeling naar het winkeltje voor verse croissantjes een goede tijdsbesteding is. Waar een voelbare rust hangt. Niets hoef je te missen. Niets hoeft ertoe te leiden dat je deze bubbel moet verlaten. De te vrolijke (of zijn ze nou echt zo blij?) animatieteams slepen de kinderen mee, de ouders ontspannen bij een drankje in één van de restaurants.
Op de eerste vroege ochtend in al deze burgerlijke rust word ik onrustig van al deze kalmte. Ik trek met hardloopschoenen aan en besluit het park te verkennen. Over de kleine houten bruggetjes, langs het zandstrandje met kampvuurplek en de kinderboerderij. In de speeltuintjes spelen kinderen, door hun ouders buiten de deur gezet, want die wouden nog even een uurtje slapen. Ik kom veel glimlachende mensen tegen. En langzaamaan begin ik me prettig te voelen in de bubbel. Een weekend waarin je je dag vult met eten, beetje slenteren, bijpraten met vrienden en ondertussen heel erg vaak van de wildwaterbaan.
Wanneer ik het volgende speeltuintje passeer, kijkt een meisje op. Ze lijkt me een jaar of zes en ze zwaait. Ik zwaai terug en ze rent een stukje met me mee.
‘Raak je zo je huisje niet kwijt?’, vraag ik.
‘Nee’, antwoordt ze, ‘hier is alles rondjes.’
Hier is alles rondjes, lekker overzichtelijk, je komt altijd weer terug bij je huisje, of langs dat ene winkeltje dat je zocht. Hier is alles rondjes, dus ik hoef me niet bezig te houden met welke route ik loop, het vakantiepark neemt me alles uit handen. Ik hoef alleen maar de rust te accepteren en de schreeuw van de pauw als symbool voor kalmte te aanvaarden.
Zondagavond, we rijden de bubbel uit. Terug naar de echte wereld. Ik heb zin om weer aan de slag te gaan. Een bubbel is alleen leuk als je weet hoe het erbuiten is.
