Er zit slaap in m’n ogen, de wimpers kleven een beetje aan elkaar. Mijn mond is te vergelijken met de Sahara. Het glas water naast m’n bed staart me uitdagend aan. Ik weeg het af: een droge mond of onuitstaanbare misselijkheid? Ik zoek in de broek die ik gisteravond aanhad. Ergens moet m’n telefoon zich bevinden… Ik duimel door de appjes en snapjes en begin me weer te herinneren wat voor prachtige avond ik heb gehad.
Ellendig kijken we naar Masterchef Kids, af en toe slingeren we een paar krachteloze woorden naar de tv
Ik trek een pyjamabroek en een shirt aan. Ik tref m’n huisgenoten in een vergelijkbare staat op de bank aan. De discussie komt op gang: wat gaat er worden ontbeten? Drie kwartier later staan onze broodjes voor de deur. Met enig doorzettingsvermogen weet ik de helft van m’n broodje carpaccio naar binnen te werken. Ellendig kijken we naar Masterchef Kids. Af en toe slingeren we een paar krachteloze woorden naar de tv. Ze zijn zo naïef die minderjarige koks, maar onze kritiek wil maar niet overtuigend klinken.
Vroeger vond ik brak zijn verschrikkelijk. Op zondagochtend proberen leuk te doen, terwijl je met je ouders aan het ontbijt zit met meer chaos in je hoofd dan op de radio die verkeerd staat afgesteld. Het is vrijdagmiddag, half drie. Ontbijt, met een handje paracetamol en een kookzender. Opeens is brakheid helemaal niet meer zo erg. De verloren dag valt in het niet bij de winst die we gisteravond hebben geboekt.
Alle voorstellen, van wie ook, krijgen meteen een veto. Ik check 9292 om te zien hoe laat de trein gaat
Ik weet dat ik dingen voor mijn studie moet doen. Helaas gaat een groot deel van mijn concentratie op aan het niet-braken. Ik check voor de honderdste keer vandaag mijn telefoon. Geen snapchats meer, niks nieuws op facebook en al m’n groepsgesprekken liggen stil. Zonder overleg zet iemand netflix aan. Alle voorstellen, van wie ook, krijgen meteen een veto. Ik check 9292 om te zien hoe laat ik het best m’n trein kan nemen. Als ik die van kwart voor negen pak, ben ik net voor middernacht bij mijn ouders. Tijd voor de kerstvakantie, een oase van rust in deze donkere dagen. Twee weken lang niet denken aan college en drank. Gewoon rustig gourmetten met de familie en naar de top-2000 luisteren. Ik weet dat ik straks m’n boeken moet inpakken, voor de tentamens in januari. Ik maak een mentale notitie: vergeet niet te studeren, Bart. Maar dat zijn zorgen voor het nieuwe jaar. Eerst even uitbrakken van een goede avond en een geweldig 2017.
