Terwijl de zon langzaam maar zeker weer een onderdeel van ons leven begint te worden, kijk ik vertwijfeld mijn kamer in: bierflesjes en pizzadozen vullen de ruimte, hier een losse krant, daar een colaflesje. De zon valt langzaam door het raam en toont de stof die langzaam in de ruimte zweeft, als een dikke middelvinger naar Newton en zijn zwaartekrachtwet. Ik moet misschien maar weer eens gaan sporten, bedenk ik me. Met de zomer letterlijk voor de deur en achter het raam, voel ik de sociale druk om met een volmaakt goddelijk lijf, door Zeus persoonlijk uit marmer geslagen, rond te lopen.
Jamie Oliver belooft me een supermegagezonde pizza met broccoli, zelfgemaakte tomatensaus, tonijn en pepertjes
Maar ik heb er helemaal geen zin in, al dat gedoe om gezond te leven en elke spier te accentueren, mooi ben ik toch al. Toch moeten zelfs de meest begerenswaardige goden soms menselijke handelingen verrichten en offers brengen om hun macht te behouden. Terwijl ik me afvraag welke oefeningen ik ga doen en welk traject ik straks zal lopen, wip ik een ijskoude Erdinger (geen familie) open en vlij me achter mijn laptop.
Vandaag geen vette pizza, maar een gezonde pizza. Dat is alvast een eerste stap. Vol goede moed zoek ik naar een lekkere, gezonde pizza die je mindfulfillness en een goddelijk lijf bezorgt en je bovenal langer laat leven. Tenslotte zijn volkorenbrood, suiker en verzadigd vet de monsters die ons vroeg of laat allemaal zullen verzwelgen en de wereld in een diepe existentiële crisis zullen stoppen.
Via via kom ik uit bij Jamie Oliver die mij een supermegagezonde pizza met broccoli, zelfgemaakte tomatensaus, tonijn en pepertjes belooft. Maar een gezonde topping is niet genoeg. In mijn zoektocht naar een volmaakt leven (en dus naar een volmaakt perfecte pizza) zie ik de site Chicks love skinny food. Nu is het voor een 22-jarige mannelijke student in principe not done om dergelijke sites te bezoeken, maar ik wil een perfecte body en een wasbord, dus verantwoord ik mijn maniakale proces op deze manier: wie mooi, succesvol en gezond wil zijn, moet mentaal pijn leiden. Een pizzabodem van bloemkool en mozzarella zou heerlijk zijn, zeggen de dames van Chicks. Vol goede moed ga ik aan de slag met de bodem, heerlijke mindfullende muziek op de achtergrond. Tot mijn verrassing is de bodem verrassend snel klaar, trots schuif ik hem in mijn oven. De oven die ik voor het eerst in twee jaar in gebruik neem.
Vanaf nu werk ik aan de vervolmaking van mijn nieuwe ik: morgen ga ik hardlopen
Het feit dat ik hem twee jaar lang heb laten wegroesten in mijn kast, moet een reden hebben gehad. En ja: de tien euro kostende oven is in staat mijn hele stroomnetwerk lam te leggen en hij slaat naast het licht ook de prachtige klanken van Billy Joel’s New York State of Mind hard neer. Niet getreurd, mijn huisgenoot heeft wonder boven wonder ook een oven. Een oven die het nog doet ook. Als een volleerde Herman den Blijker wacht ik af tot op het moment waarop mijn bodem klaar is voor de broccoli.
Wachtend op de het verlossende belletje, bekijk ik mijn nieuwe ik in de spiegel. Vanaf nu zal ik gaan werken aan de vervolmaking: morgen ga ik hardlopen. Zodra de pizza klaar is, haal ik hem vol verwachting uit de oven. Op het moment dat ik een punt wil snijden valt de pizza vakkundig uit elkaar. Het geheel van mislukte bloemkoolpuree, broccoli en tonijn ziet eruit als de gemiddelde plee van menig kroeg rond vier uur in de morgen. Ik laat me niet kennen en besluit het geheel met gesloten ogen op te eten: het gaat om de inhoud en niet om het uiterlijk. Morgen bestel ik een pizza.
