Komt een kankerwerver bij de deur

Toen de deurbel afgelopen dinsdag ging, las ik toevallig een artikel waarin werd gesteld dat mannen met een zware stem minder sperma produceren. M’n huisgenoot deed open en een zware stem meldde dat ze leden aan het werven waren voor KWF kankerbestrijding. Toen mijn huisgenootje er zich snel vanaf probeerde te maken, gebruikte de zware stem z’n charme.
‘Dus jij hebt geen behoefte om te helpen tegen kanker?’
Een lieve stem sprong bij.
‘Het duurt maar heel even en je kunt een hoop betekenen voor al die arme mensen. Je kent zelf toch ook wel iemand die deze verschrikkelijke ziekte heeft gehad?’
Beide lulletje rozenwaters maakten uitstekend gebruik van hun aangeleerde vaardigheden: good cop, bad cop.
Alsof De Baron en Handige Harry hoogstpersoonlijk voor m’n deur stonden.

Gespeelde verontwaardiging, alsof je zojuist weigerde om voor zes euro hun bloedeigen oma te redden van een pijnlijke dood

Ik stond versteld. Knoop-in-je-zakdoek-psychologie van een stel overbetaalde marketinggoeroes die alle sociaal onwenselijke situaties uit de kast trekken. Lekker inspelen op andermans gevoelens door de suggestie te wekken dat mensen harteloos zijn als ze geen geld geven. Gespeelde verontwaardiging, alsof je zojuist weigerde om voor zes euro hun bloedeigen oma te redden van een pijnlijke dood. Dit allemaal in de hoop dat mensen het sociale ongemak dat de wervers met hun inbreuk in de persoonlijke levenssfeer bewerkstelligen niet meer verdragen en overstag gaan. Wanneer je ze vriendelijk probeert af te wimpelen, reageren ze beledigend met dooddoeners als: die drie biertjes in de maand kun je toch wel missen? Ik bepaal godverdomme zelf wel wanneer en hoeveel bier ik drink.

Is er iemand die het fijn vindt om naar hulpeloze vluchtelingen op de Balkan te kijken?

En toch zijn er genoeg mensen die zich laten overhalen. De eindstand is vaak dat ze zich voelen alsof ze verkracht zijn: tegen hun wil hebben ze iets gedaan/ondergaan dat eigenlijk heel fijn hoort te zijn, maar hun achterlaat met een vernederd gevoel.
En dat is altijd fout.
Dergelijke tactieken (met intimidatie of een mooi uiterlijk iemand dingen laten doen die hij eigenlijk niet wil) zijn de kanker van goede doelen. Is er iemand die, omdat hij geen asielzoeker in huis neemt, het fijn vindt om naar hulpeloze vluchtelingen op de Balkan te kijken? Is een moslim die zich weigert uit te spreken over IS meteen een terrorist? Als er echt een moraal achter zit, speel dan alsjeblieft niet met targets en bonussen om mensen te overtuigen. Een dodelijke en pijnlijke ziekte als kanker verdient betere ambassadeurs dan een stel opgehitste, intimiderende marketingjochies.
Sinds dergelijke wervers zich zo druk maken om moraal en wat kanker met je doet, heb ik ‘Komt een vrouw bij de dokter’ van Kluun voor ze klaarliggen.
Als ze dat uit hebben mogen ze nog eens langskomen en me de les lezen.