Lieve meisjes, red rood van de dood
Boven mijn bureau hangt een poster met daarop Elvis Presley, Marilyn Monroe, Humphrey Bogart en James Dean. De mannen zien eruit zoals mannen eruit horen te zien. Geen BALR.-shirtjes, maar gewoon een fatsoenlijk overhemd en wat vet in het haar, geen opgeschoren lijntjes of andere voetballer-dingetjes die massaal worden gekopieerd door mensen die stiekem-heel-graag-profvoetballer-zouden-willen-zijn-maar-door-hun-groeispurt-is-het-helaas-nooit-wat-geworden.
Rood is zoveel meer, het rood van rood-wit-blauw, rood, de kleur van je lippen, dankjewel, Marco
Laat ik vooropstellen dat ik absoluut een groot voorstander ben van vrijheid, maar om nou een dode rat op je hoofd te planten of je haar als een soort peroxidekwast te stylen… Dan ga je toch ernstig overwegen om een actie te ontketenen om blikjes cola in de kantine van het Alfa-college te verbieden.
Maar goed, echte mannen, daar was ik gebleven. Een sigaret in de mond, een ouderwets glas whisky (en dus geen vodka-energydrank-met-een-rietje-graag) en een potje pool. Maar de compositie op de poster is zodanig dat er maar één helder schijnend middelpunt is. Marilyn, lady in red.
Ik herinner me nog heel goed dat ik voor het eerst verliefd was, op de basisschool. Lieke. Lieke was niet eens zo heel bijzonder. Ze liep niet voor op de rest wat betreft de verdeling van de rondingen, ze was geen meisje met een grote bek, ze had een mooi gezichtje maar ze zou nooit een model worden. Maar wél: de eerste dag van het nieuwe schooljaar liep ze in een rood shirtje.
Ik was verkocht.
Vraag aan mij wat mijn favoriete kleur is en ik zeg blind rood. Het is tenslotte de kleur van ons bloed, onze levensader. Maar rood staat voor zoveel meer.
Het rood van rood-wit-blauw.
Rood, de kleur van je lippen.
Rood, is mijn bloed dat valt op de grond.
Dankjewel, Marco.
Mannen worden wild van rood, maar ondertussen wordt de mooiste aller kleuren kapotgemaakt
Rood staat ook voor de kaart die Johnny Heitinga tijdens het WK 2010 in de finale tegen Spanje in de 109-e minuut kreeg van Howard Webb, waardoor Oranje waarschijnlijk geen wereldkampioen werd. Maar eerst en vooral is rood vrouwelijk. Niet voor niets zie je in elke lingeriewinkel naast het basic wit en zwart vooral veel rood en is een rode lap het middel om stieren (stier = mannelijk rund!) op te hitsen. Mannen worden simpelweg wild van rood.
Maar ondertussen wordt rood kapotgemaakt. Vrouwen in rood worden even gemakkelijk onder het kopje hoer-stripster geschaard als dat ik dat doe met peroxide-kwast-kapseltjes. Rode lingerie wordt angstvallig verborgen gehouden of bewaard voor speciale gelegenheden, waarvoor ik maar hoogst zelden een uitnodiging ontvang.
Zwart krijg je als je geen licht meer ziet, zwart is als een lantaarnpaal die dooft, zwart is als een liefde die als een nachtkaars is uitgegaan
Tegenwoordig is het straatbeeld een slechte zwart-wit-kopie van Van Goghs Rode Wijngaard: mensen ploeteren, werken, bezwijken in zwarte leggings, zwarte jassen, zwarte truien en bij voorkeur ook op zwarte schoenen, of hetzelfde maar dan wit.
En nu gaat de Perry Sport ook nog weg. Lieve, lieve dames, zwart en wit zijn geen kleuren. Zwart krijg je als je geen licht meer ziet, zwart is als een lantaarnpaal die dooft, als een liefde die als een nachtkaars is uitgegaan, als de avond waarop je een fles vodka opdronk.
Niet in de laatste plaats als historicus in wording pleit ik voor een nieuwe Verlichting in het straatbeeld. Laat rood alsjeblieft niet verloren gaan. Blijf niet hangen in dat zwart-en-wit, die leren leggings, oversizede truien, dikke sneakers en wat al niet meer. Lieve vrouw, blijf trouw aan jezelf en toon je vrouwelijkheid. Of onthoud tenminste wat Chris de Burgh zong:
I’ve never seen you looking so gorgeous as you did tonight,
I’ve never seen you shine so bright.
I’ve never seen so many people want to be there by your side.
The lady in red.
I’ll never forget
The way you look tonight