Lieve vrouwelijke fractiekandidaten

Vertrouwen in de politiek heb ik allang niet meer. Bij het kijken naar het zoveelste debat over te laat verstrekte PGB’s loop ik tegen mijn televisie te schreeuwen, alsof ze me zouden horen. Maar het effect blijft hetzelfde, ze luisteren toch niet. De verkiezingen voor de U-Raad en de medezeggenschap geven me dan ook een bijzonder pessimistisch gevoel: weer een paar van die overidealistische mensen die denken verandering te kunnen brengen in een systeem dat ietwat heeft van een aristocratie, waarin het rendementsdenken als institutionele mantra rondwaart.

Totdat ik jullie zag.

Daar staan jullie. In de kou, met kutweer dat alleen Nederland heeft. Jullie wachten. Te wijde sweaters, strakke skinnyjeans waarbij ik me afvraag of mijn pink er überhaupt in zou kunnen ademen, en All-Stars. All-Stars zoals All-Stars horen te zijn: afgetrapt, door ervaring rijker en bovenal mooier, als een mooie wijn. Blond, bruin, rood, turquoise haar.
Een glimlach en met ‘net-iets-te-vroeg-opgestaan’-make-up op staan jullie daar, bij de UB, de Harmonie en op Zernike. Ondanks het vroege tijdstip zetten jullie je beste glimlach op en delen flyers uit, die door jullie glimlach gretig worden aangenomen. Tussen neus en lippen door fluisteren jullie ‘ik sta op nummertje 4, 5, 6’. Het overvalt me. De ambitieuze blikken, de vriendelijke, charmante uitstraling van een onbevangen persoon. Strijdend voor langere openingstijden van de kantine, voor koffie die beter is dan het zwarte cyanideachtige grondwater dat er op dit moment pruttelt. Meer studieplekken, betere ICT-faciliteiten, extra herkansingen, opnames van hoorcolleges.
Juist daarom doet het mij zo’n pijn om te bedenken dat het beleid van faculteiten en universiteiten vaak zo strak is dat er waarschijnlijk geen speld tussen te krijgen is, net zo strak als jullie jeans.

Maar geef alsjeblieft niet op.

Behoud alsjeblieft die misschien naïeve, maar o zo heerlijke onbevangenheid. Blijf zo idealistisch als de pest en bedenk dat realisme eigenlijk slechts een acceptatie van de huidige wereld betekent. Beter gezegd: blijf ambitieus. Blijf strijden voor een betere wereld, en laat het vooral niet samen met je studententijd sterven in schoonheid, als een biertje wat langzaam doodslaat. Ga door, toon je ambitie en probeer de wereld, of in ieder geval Nederland, een stukje beter te maken. Laat je haar lang, hou die hese stem die lijkt alsof je net vijf bier en een pakje Camel Light binnen een halfuur op hebt en bovenal, blijf die afzichtelijk grote sweaters/vesten en stomme skinnyjeans dragen: al die hipsters lopen voor lul, maar jou staat het, net zoals je knotje. Waar de gemiddelde jongen met een knotje eruitziet als een verwrongen Teletubbie, staat het bij jou perfect: het gaat immers om de boodschap, en als die ook nog eens leuk verpakt is dan maakt een mislukte strik niet uit.

Maak politiek sexy.

Breng nieuw elan in Den Haag en laat zien dat jonge onbevangenheid niet stukloopt door het nare tikken van de tijd. Toon lef en verander de politiek. Maar laat alsjeblieft je haar lang. Ik heb genoeg van de Dijksmaatjes, Klijnsmaatjes, Mansveldjes, Netelebossen en Verdonkies. Bij het afknippen van het haar lijken ook de ambitie en het idealisme te vallen in een net, een net dat dezelfde lacunes lijkt te hebben als het PGB-systeem. Doorbreek alsjeblieft de sfeer van symmetrische eenheidsworsten in Den Haag met je individualiteit en betover ons wanneer je vingers de microfoon vastklampen en je hese stem de Tweede Kamer opvult, als de slagroom in een nieuwjaarsrolletje.
Het is tijd voor een politieke revolutie en zoals alle revoluties beginnen ze bij de ijdele, naïeve hoop op verandering. Juist jullie, met je onbegrensde mogelijkheden en je schoonheid kunnen mensen bereiken. Waar Máxima de harten van Nederland veroverde voor het Koningshuis, kunnen jullie dat doen voor de politiek.

Maar laat alsjeblieft je haar lang.

Je haar lang. En denk, op het moment dat je als staatssecretaris of minister op het punt staat een beslissing te nemen over je haar of over die duizenden stapelvluchtelingen op een kantelbootje, alsjeblieft aan het moment dat je daar stond te flyeren voor de UB, met die frisse ambitie en dat heerlijke, sexy idealisme. Mijn stem heb je.