Little Princess

Op 20 juli 1969, om achttien minuten over acht Universel Temps Coordonné, in Nederland achttien minuten over één, landde de Apollo 11 op de maan. Om vier minuten voor drie op 21 juli 1969, vier minuten voor zeven in Nederland, keek Neil Armstrong nog eens achterom, glimlachte naar z’n mannen en sprak de legendarische woorden. That’s one small step for man, one giant leap for mankind.
Vanaf de maan keken Neil en zijn mede-helden naar de ruimte en de omgeving. Daar, op duizenden kilometers afstand bevond zich onze planeet, als een bowlingbal die gewichtsloos hing in het oneindige.

Bowlingschoenen zijn altijd iets te klein of iets te groot, en ze bezorgen me een onzeker, smerig gevoel

Precies 46 jaar en 173 dagen later bevonden mijn voeten zich, na een week vol schaatsen, curling en verplicht huisarrest, in de cumulatie van vuiligheid, smerigheid en culturele achterlijkheid: bowlingschoenen.
Behalve dat bowlingschoenen altijd iets te klein of iets te groot zijn, bezorgen ze me vaak een smerig, onzeker gevoel. Wie stond in mijn schoenen voordat ik mijn voeten aan ze offerde? Wat voor mensen waren dat? Voor hetzelfde geld is er op dit moment een hardnekkige voetschimmel bezig Happy Socks in Sadly Socks te veranderen. Misschien knabbelt er reeds een zelfs voor topmycologen raadselachtige fungus aan mijn grote teen en wie weet waaraan nog meer.
Gebukt gaand onder al deze onzekerheid keek ik naar de baan links van ons. Een gezelschap mannen en één forse vrouw maakte zich duidelijk niet druk om schoeisel. Op het scherm met namen werd aangegeven dat Little Princes aan de beurt was. Little Princess was die ietwat gezette vrouw.

Ze liet haar bifiworstjes uit de gaten van het ronde geval glippen, je kon zien dat ze er ervaring mee had

Ze nam haar enorme last op. Terwijl ze nog eens achterom keek en schalks glimlachte naar de haar negerende mannen, begon ze met haar aanloop. One small step for man. Gewichtig naderde ze de baan, precies op het juiste moment liet ze haar bifiworstjes uit de gaten van het ronde geval glippen.
Je kon zien dat ze er ervaring mee had.
Eenmaal op zichzelf bewoog de bal over de baan als een planeet haar baan om de zon. De hoge massadichtheid dreef in een perfecte lijn in de richting van de kegels, alvorens ze uit elkaar te stoten als de oerknaltheorie itself.
Strike.
Trots liep de vrouw terug, een klein glimlachje om haar mond: dit was haar giant leap.
Tevreden liet ze zich het applaus welgevallen, terwijl ze vooroverboog om haar warme chocomel met slagroom te omklemmen.
Toen ik vervolgens met een te zware bal gooide die meteen in de goot belandde en de zoemer aangaf dat ik met mijn bowlingschoenen de baan had betreden, hoorde ik gelach achter mijn linkerschouder vandaan komen.
Glimlachend keek de vrouw mij aan, de mosterdresten van de bitterbal glinsterden op haar lippen. In plaats van me te schamen of te ergeren, lachte ik vriendelijk terug. Ik was haar dankbaar voor het perspectief.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn bowlingschoenen.