Drie weken geleden… mijn laatste dag in groep 5-6. Na een half jaar leren en lachen is het tijd om afscheid te nemen.
De tijd gaat snel als je het naar je zin hebt voor de klas. Dat het maar zes maanden zou duren is vanaf het begin duidelijk geweest: invalwerk vanwege de zwangerschap van de juf.
Mijn laatste dag begint zoals gebruikelijk. Om vijf voor half negen sta ik bij de deur en geef alle leerlingen een hand (dat mocht drie weken geleden nog).
Al snel gaat er een ‘Wáááát?’ door de klas
Bijna alle leerlingen geven me een cadeautje. Een tekening, chocola of iets anders lekkers. Een goed begin dus.
Tijdens het stillezen word ik even uit de klas geroepen. Ik krijg te horen dat ik de leerlingen moet instrueren over de aangescherpte hygiëneregels. Oftewel: niezen in je elleboog, vaker handen wassen en papieren doekjes gebruiken.
Na de instructie laat ik een filmpje van het RIVM zien.
Al snel gaat er een ‘Wáááát?’ door de klas.
‘Huh, wat is er?’, roep ik verbaasd.
‘Ik mag toch hopen dat handen wassen niets nieuws voor jullie is, toch?’
Oow, dan bekijken we het filmpje nog een keer
Sara steekt haar vinger op.
‘Meneer, die mevrouw laat de kraan onnodig lopen terwijl ze zeep aan het pakken is!’
‘Oow, dat heb ik even gemist, dan bekijken we het filmpje toch nog een keer! Extra leerzaam!’, zeg ik met een knipoog.
En inderdaad. De kraan blijft zeker tien seconden onnodig vol openstaan.
‘Nou jongens, dat kunnen jullie vast beter dan deze volwassene! Laat dat dan maar zien de komende dagen!’
Het waren de eerste maatregelen die zichtbaar werden. Inmiddels zijn ze alweer achterhaald. De scholen zijn dicht en we moeten anderhalve meter van elkaar vandaan blijven. Gelukkig laten de leraren weer eens zien hoe flexibel ze zijn. Voor kinderen hebben ze het hart op de juiste plaats. Via de groepsapp en social media delen ze de creatiefste ideeën. Drie weken, dat is wel te doen. Maar wat als er nog meer weken bij komen?
