Misschien voor altijd

Situatieschets. Twee westerlingen zitten op de rooftopbar van het Sofitel in Hanoi. Jongen en meisje, ontmoeten elkaar boven de smog van Hanoi. Nee, het is niet de schrijver zelf. Die heeft zich laten meesleuren naar een enorm uitzicht waar het bier te veel geld kost om er woorden aan vuil te maken. De twee nemen het ervan. Een biertje, cocktail, lekkere bites en de iPhone in hun hand. Zij is Australisch, hij Brits en ze hebben elkaar tussen de negen miljoen Vietnamezen in Hanoi ontmoet. Zoals ze daar samen de zon zien ondergaan, lijkt het koppel wel perfect.

Zij praat niet over immigratie, hij niet over een Brexit, want nu hoeft het niet, ze zijn in Hanoi

Lekker weer, een drankje en zonder taalbarrière maken ze selfies, nieuwe profielfoto’s met de skyline van Hanoi op de achtergrond en diezelfde achtergrond als omslagfoto op Facebook. Ze lachen. Ze genieten. Zij praat niet over immigratiewetten, hij niet over een Brexit. Want nu hoeft het niet.
Wat zou er gebeuren als de liefde bestand is tegen het ondergaan van de Vietnamese zon? Dat ze doortrekken, samen reizen en samen genieten. Dat ze deze hele zomer door Azië blijven trekken. In vreemde landen, maar thuis bij elkaar. Het zou een liefdesepos kunnen zijn. Met als dip het moment dat hij terug dreigt te moeten omdat hij zijn astmamedicatie niet had aangegeven bij de douane. En toch komt het goed.

Hoe snel smelt de liefde als een reiziger weer thuis is?

En als daarna de liefde ook nog blijft? Als ze besluiten met elkaar te wonen. In welk land? Komt hij down-under, of kiest zij voor de Tower Bridge?
Hoe snel smelt de liefde als een reiziger weer thuis is? Wat als het uiteindelijk een gigantische bubbel blijkt te zijn, net als die tatoeage die zij na lang onderhandelen liet zetten voor 400.000 dong (zestien euro) in Quang Chu, met die provisorische tatoeëernaald gemaakt van de uitlaat van een Honda 90cc?
Voor nu maakt het allemaal niet uit. De champagne komt op tafel en de zon gaat onder. Er wordt nog eenmaal een selfie gemaakt, een selfie die over twee maanden misschien de fundering is van de herinnering aan wat ooit is geweest, zoals alle foto’s dat uiteindelijk zijn.
Maar misschien ook niet.