Mooi alleen is niet genoeg

Drie jonge vrouwen lopen door een ruimte. De één betast met haar handen de muur, een ander rent in volle vaart tegen een deur. De derde filmt het geheel in alle kalmte.
Zomaar een maandagmiddag uit het leven van een theaterstudent. We zijn bezig met één van mijn favoriete bezigheden: het maken van een performance.
Een performance maken houdt onder andere in: veel en vaak doen. In dit geval heeft een klasgenoot het bedacht en voeren twee anderen, waaronder ikzelf, het uit. We rennen, springen, draaien en hijgen erop los. We ontdekken nieuwe bewegingen en luisteren naar de maker. Het is een intense samenwerking tussen bedenker en uitvoerders. Want je wilt de intentie en de richting van de maker niet verliezen en ondertussen ook de input van de uitvoerders behouden. Wanneer het idee van de maker het volledig overneemt, kunnen de spelers zich niet vrij bewegen. Aan de andere kant: als de uitvoerders de overhand krijgen, dan gaat het idee van de maker verloren. Hierin moet de perfecte balans gevonden worden, hetgeen al een opdracht op zich is.
Naast veel en vaak doen moet je als maker steeds kritisch blijven kijken naar wat je ontwikkelt. Iets kan er ontzettend mooi uit zien, maar alleen mooi is niet genoeg. Wat is de boodschap? En wil je ook dat dat de boodschap is? Soms is het zwaar, maar o zo waar: kill your darlings! De scène met het waterpistool kan ontzettend leuk zijn, maar slaat het ook nog ergens op? Die grens moet je streng bewaken.
Deze performance wordt erg fysiek. Heel even gaat het over onvermijdelijke blauwe plekken en de spierpijn van morgen. Maar de hoofdzaak is: hoe ging dit? En slaat het ergens op? We komen tot de conclusie: dit was een goede repetitie, en wat zullen we de volgende keer allemaal anders doen?

Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een
column over Academie Minerva.