Vol ongeloof
Eigenlijk wilde ik het hier hebben over de film The Big Short, een film die de ontzettend hoge moraal in de financiële wereld toont aan de hand van de crisis in 2008 (en Margot Robbie in bad!!!!!!). Ironisch genoeg, of juist niet, ging de bel en toen ik opendeed stond er een Jehovagetuige voor de deur. Nou zou ik hier een heel flauw stukje kunnen gaan typen en zou dat vast ook heel grappig en leuk zijn, maar dat doe ik niet.
Zo ben ik niet.
Gelooft u in God?
Nadat ik hem had uitgelegd dat ik van mijn geloof af was gevallen na de zwartepietendiscussie kwam ons gesprek goed op gang en wisselden we enkele gedachten uit.
Over David Bowie.
Over rationaliteit.
Over terrorisme.
Over misbruik in de katholieke kerk.
Over ethische waarden.
Over homoseksualiteit.
Het leuke en tegelijkertijd vervelende aan dit soort gesprekken, is dat je nooit gelijk hebt
Meneer was ervan overtuigd dat de mens nou eenmaal was geboren om Gods wetten te overtreden, incluis homoseksuele daden. Toen ik suggereerde om een ietwat rationelere blik te hebben op de zaken des levens, kreeg ik als antwoord dat de Heilige Bijbel ons ook juist aanmoedigt om rationeel te denken.
Dus.
Het leuke en tegelijkertijd vervelende aan dit soort gesprekken, is dat je nooit gelijk hebt. Waarom ik ze voer, vraag ik me ook altijd af. Iets in mij zegt dat het mijn eigen ego ook altijd een beetje boost.
En ik had nog nooit met een Jehova gepraat. Om het over een andere boeg te gooien vroeg ik hem hoe zijn gesprekken waren gegaan en of hij veel weerklank vond onder studenten. Daarnaast raadde ik hem aan vooral bij ‘dat huis’ verderop in de straat langs te gaan, want daar woonde me toch een lekker wijf.
Hij beantwoordde mijn glimlach niet.
Als we ons laten verleiden tot zaken als porno en instinctieve gevoelens zal dat ervoor zorgen dat we ons moreel besmet voelen, met wroeging en schuldgevoelens als gevolg.
Ik stipte aan dat ik het niet over porno had gehad en dat het vooral hijzelf was die aan de woorden lekker wijf de connotatie porno verbond. Over één ding waren wij nu nader tot elkaar gekomen: we hadden allebei het diep doorleefde gevoel dat het gesprek ten einde was. Na een hand en een foldertje gooide ik de deur dicht, ging achter mijn laptop zitten en keek nog eens vol ongeloof naar Geraldine Kemper en Kim Feenstra in één bed.
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.