Pe-né-lope
Terwijl ik de overvolle trein instap en langs drie slachtoffers van het geniale NS-plan om de schooltijden aan het aantal beschikbare treinen aan te passen loop, vang ik een aantal regels van het gesprek op.
‘Hier moet je zien! Die chick van Brugklas, lekker chickie!’
‘Nee man, die Gwen van BNN, die is lekker!’
De drie puberjochies kijken met hun frikandelbroodje en Monster-energydrank verlekkerd naar een mobiel, pixels vormen de foto van BN’ers.
Mijn jeugdliefdes waren niet Nederlands. Toen ik een puber was, was Katja Schuurman net met de zoon van rechercheur De Cock met C-O-C-K getrouwd en was Yolanthe net met een zingende visboer uit Volendam. Mijn jeugdliefdes waren Britney Spears, Christina Aguilera en Hilary Duff: blond, jong en supersexy (toentertijd).
Mijn puberbrein ontwikkelde zich en ineens was Britney Brit-nie-meer
In de tijd dat ik voor het eerst een puistje probeerde uit te knijpen, een meisje kussen naar meer smaakte en ik alleen naar school toe mocht fietsen, zat ik dagenlang naar TMF te kijken, wachtend totdat Britney Spears met Toxic opkwam: binnen de kortste keren viel me haar roze onderbroekje onder haar stewardessenpakje op en was ik verkocht. ‘s Avonds droomde ik dat ik later in een vliegtuig door haar in het toilethokje werd geduwd, haar rode nagels over me heen. Het was overigens ook het eerste liedje waarop ik danste met een meisje. Kortom, Britney was het.
Enkele jaren later ontwikkelde mijn puberbrein zich steeds meer en ook mijn smaak. Britney was Brit-nie-meer en TMF was alleen nog interessant door Nikkie Plessen, mijn eerste Nederlandse crush. Terwijl ik voor het eerst erachter kwam dat doorbreken in Ajax 1 misschien toch niet een realistisch toekomstscenario was, keek ik als jonge puber naar de film Vanilla Sky met Tom Cruise. En Cameron Diaz. En Penélope Cruz. Wauw: Pe-né-lope.
Penélope, wauw, Cupido sneed als een volmaakte Zorro de Z van Cruz in mijn hart
Niet alleen bewoog de film mij ertoe om naar mijn ouders te stormen en te vragen wat Citizen Dildo betekende, het leerde mij ook ware schoonheid kennen: Penélope Cruz. Vanaf moment één was ik bevangen door de Spaanse brunette met haar zwoele stem en onbevangen glimlach: haar prachtige lippen die zich krulden en haar ogen: Alsof Monet hoogstpersoonlijk zijn Vanilla Sky in haar ogen had geschilderd. Alle blonde halfgodinnen waar ik daarvoor stiekem over droomde waren weggeblazen. Cupido sneed als een volmaakte Zorro de Z van Cruz in mijn hart. Ik putte mijn hoop uit de film dat als je genoeg geld had en je naam Tom was, je een Cameron Diaz in kon ruilen voor een Penélope Cruz, als een stoere, luxe Ferrari die je inlevert voor een prachtige Aston Martin, als een overheerlijke pizza die je verwisselt voor een heerlijk stukje biefstuk. Een verschil dat met woorden bijna niet uit te leggen is, maar zo groot is.
Een enkel moment dacht ik eraan om dat die jochies met hun frikandelbroodje en energydrank te vertellen. Dat jeugdliefdes eindig zijn en dat ze moeten uitkijken met hun wensen: als mijn droom was uitgekomen lag ik nog steeds elke avond op Britney Spears. Maar wie ben ik om ze dat te vertellen? Het zelf ontdekken is veel mooier. Tegenwoordig lig ik ’s avonds naast mijn eigen Penélope Cruz. De echte is toch veel te oud. Maar stiekem, heel stiekem, droom ik nog wel eens en waan mezelf in Vanilla Sky:
Do you remember what you told me once? That every passing minute is another chance to turn it all around.
Penélope: I’ll find you again.
I’ll see you in another life… when we are both cats.