Pizzatent, vijf uur ’s ochtends
Iets wat ik zeker weten ga missen als ik straks vijftig ben is de mogelijkheid om midden in de nacht in een pizzatent te zitten. Jahaaa, de Martinitoren is heel leuk, het Stadhuis heel mooi en de Korenbeurs is ongetwijfeld de mooiste supermarkt van Nederland (eat that, Jumbo), maar als je Groningen echt wilt leren kennen, moet je rond een uur of vijf een pizzatent binnenstappen om lekker te afteren. Naast dat deze eetgelegenheid je het onomstotelijke bewijs levert dat de multiculturele samenleving wel degelijk een doorslaand succes is, is zo’n pizzatent ook een heerlijke beleving die je alleen kunt bevatten met een minimaal bewustzijn en abominabel veel bier achter je huig.
Iedereen weet: na een avond zuipen krijg je alleen nog margarita of salami uit je stinkende muil
Heb je ooit weleens, als je nog in staat was om te lezen, gekeken op de menukaart van zo’n nachtelijk restaurant? Ik hoop van niet, want zo ja, dan staat dat gelijk aan vloeken in de kerk. Menukaarten zijn namelijk net zo retorisch als vragen als Hoe is het? Plichtmatige vormen van beleefdheid die we niet serieus dienen te nemen. Er zijn natuurlijk altijd van die lulletjes rozenwater die zo’n vraag wel serieus beantwoorden, maar aangezien je dit leest, schaar ik je onder de cerebraal wat hoger begaafden.
Met menukaarten maken horecaffers goede sier, maar iedereen weet dat je na een goede avond zuipen alleen nog maar de woorden margarita of salami uit je stinkende muil krijgt. O ja, en het woordje alstublieft, het enige wat om een uur of zes ’s ochtends nog van je opvoeding over is.
Daarnaast, heeft iemand überhaupt ooit de moeite genomen om z’n voorkeuren uit te spreken in een pizzatent om vijf uur? Dat je vraagt om een quattro stagioni met Spaanse pepertjes en knoflook, maar zonder ansjovis omdat het je dan te zout wordt? Om vervolgens een hele fles knoflooksaus over de pizza heen te spuiten? Als je je hierin herkent, mag je je diep schamen, heel diep schamen. Je gaat niet naar een pizzatent midden in de nacht omdat je lekker wilt eten. Een student die zichzelf serieus neemt bestelt toch ook geen cola?
In pizzatenten kun je nog man zijn op het moment dat je al je waardigheid hebt weggezopen
In een pizzatent weet je het zeker. Je hebt De Telegraaf niet nodig om je onderbuikgevoelens aan te wakkeren, internationale politiek is zoveel makkelijker als je bezopen een pizza naar binnen werkt. En wat te denken van de architectuur? Binnenhuisarchitecten zijn het volmondig met elkaar eens, het zijn prachtige etablissementen, de sfeervolle schemerverlichting, een paar houten tafeltjes en stoeltjes dicht tegen elkaar aan, een paar stamgasten aan de bar en (het raffinement zit hem vaak in de accessoires!) altijd wel een semi-gokverslaafde die achter de automaat staat te spelen, I love it. In zulke tenten kun je nog ongegeneerd hardop praten over neuken, auto’s en voetbal zonder dat je raar wordt aangekeken. In pizzatenten kun je nog man zijn op het moment dat je al je waardigheid vakkundig hebt weggezopen.
Als je vijftig bent verlang je terug naar die pizzatent waar je genoot met je huis-, club- of ploeggenootjes
Een prachtige stageplek ook, als je het mij vraagt. Pizza is het heilige, de menukaart het geloofsschrift en Antalya de heilige grond.
En mocht je ooit in een dermate nog enigszins nuchtere toestand verkeren dat je pretendeert dat het beter is om geen pizza te nemen uit een soort psychologisch zelfbehoud, prent je dan het beeld in van het moment dat je tegen de vijftig bent en je aftert met een glas wijn, een labrador en een stel kinderen dat thuis loopt te janken omdat ze geen studiefinanciering meer krijgen. Dan verlang je terug naar de momenten dat je met je huis-, club- of ploeggenootjes met knoflooksaus piemels of tietjes op je pizza margarita spoot. Dus bij dezen: koester Achmed, Johnny, Djayleene of hoe je pizzabakker ook mag heten en geef hem of haar een dikke knuffel de volgende keer dat je langskomt en onthoud niets.