Ik ben thuis. Mijn haar zit in de pluisstand. Ik draag een joggingbroek en er zit een ketchupvlek in mijn trui. Ik kijk op Facebook. Daar heeft niemand besmeurde truien, iedereen heeft glanzend haar. Dan kijk ik naar mijn eigen profiel. Het lijkt alsof de ideale Marie op Facebook zit en de echte Marie dat bijhoudt.
Ben je wie je bent op Facebook? Like ik iets om de poster te laten weten dat ik zijn foto, nieuwe kat of vakantie tof vind? Of omdat ik aan de wereld wil laten weten: ik ben iemand die van katten houd, reizen, technologie en literatuur. Zijn we alleen maar bezig met imagocreatie? Hoe egocentrisch zijn we eigenlijk?
Waarom gaan we aan als er een camera op ons staat gericht? Omdat we weten dat de foto wordt verspreid? Waarom laten we steeds zien dat we spontane gekkies zijn? Waarom gaan we gearmd staan voor de foto? Waarom lachen we überhaupt op foto’s: kijk eens hoe leuk we het hebben! De foto legt niet meer enkel vast wie er aanwezig is op welke plek, een foto probeert ook de sfeer te vereeuwigen.
Dit is niet altijd zo geweest. Camera inkijken en* klik*, die statige foto’s kennen we allemaal. Mogen we verdrietig op foto’s staan? Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen dat vroeger alles beter was. Dat is pure nostalgie. Want mensen zijn altijd bezig geweest met wat anderen van hen zien en denken. Met de regie in handen houden van sociaal contact. Zo leerde ik afgelopen week dat zodra er veel gereisd ging worden met de trein (met andere woorden er kwam meer contact tussen verschillende bevolkingsgroepen) de mens direct het lezen in de trein uitvond.
Direct afschermen, de regie over het contact houden. Dat mensen hier altijd al mee bezig waren is natuurlijk interessant, maar het zegt niets over het waarom.
Van kinds af aan ben je er eigenlijk al mee bezig. Je doet alsof je cowboy bent of karatekid. Je dagdroomt dat je naar Zweinstein mag. Vluchten we uit het nu? Als cowboy of als Facebook-ik?
Of is het geen vlucht? Rennen we niet ergens voor weg maar ergens naartoe? Kan het een verrijking zijn? Een ontastbare wereld waar andere regels gelden? Een ruimte waar we op ontdekkingsreis kunnen gaan. Ontdekken waar de grenzen liggen. We ontdekken op Facebook allemaal hetzelfde, dezelfde poses op dezelfde feestfotos’s et cetera. Als iedereen voor zichzelf hetzelfde ontdekt, maakt dat het een minder waardevolle beleving?
Het is zo jammer dat we de fantasierijke creaties van ons Ik gaan vergelijken. Dat de nadruk ligt op verschil, anders zijn dan de ander, beter misschien. Fantasieverhalen zouden een leuk spel kunnen zijn, een ontdekking, niet een populariteitswedstrijd. Juist dat fantasiegedeelte geeft je wat ademruimte. In de wereld erbuiten is het druk, moet alles steeds beter, regent het, stormt het, bladeren aan verplichtingen fladderen rond. Facebook als echte digitale wereld en als game. Met daarin een variatie van onszelf als speler. En dan lekker samen rondrennen.
Rondrennen als cowboy.
