Schurft gaat rond in Groningen. Myrthe: ‘Ik zei nog: maar ik zie geen tunneltjes in mijn huid.’
Begin december kreeg student Journalistiek Myrthe voor het eerst last van jeuk en plekjes op haar huid. ‘Ik had weleens eczeem gehad in de winter, dus ik zocht er niet per se iets achter. Tot mijn moeder op een middag vertelde dat schurft rondging in Groningen. Gelukkig heb jij dat niet, grapte ze nog.’ Het begon bij Myrthe te knagen. Het zou toch geen schurft zijn? Ze stuurde foto’s naar haar huisarts, maar die vond de symptomen die ze had niet op die van schurft lijken.
De jeuk is het gevolg van de reactie van het afweersysteem op de poep van de mijten
Schurft is een huidaandoening die veroorzaakt wordt door een mini-beestje, de schurftmijt. De parasiet graaft gangetjes van ongeveer een centimeter in de huid en legt daar eitjes. De gangetjes zijn soms te zien op de huid. Na een paar dagen komen de eitjes uit en de nieuwe mijtjes graven op hun beurt weer andere gangetjes waar ze eitjes leggen. De beestjes irriteren de huid en er kunnen blaasjes of pukkeltjes ontstaan. Ook jeuk komt vaak voor, vooral ’s nachts. De jeuk is het gevolg van de reactie van het afweersysteem op de poep van de mijten.
De schurftmijt springt niet van de ene mens over op de andere, zoals vlooien doen
Schurft is erg besmettelijk. Vijftien minuten lichamelijk contact zoals knuffelen of seks kan al genoeg zijn. Maar ook zonder lichamelijk contact is het mogelijk om de parasiet te krijgen. In kleding en beddengoed voelt de schurftmijt zich prima op z’n gemak. De schurftmijt springt echter niet over, zoals vlooien. Myrthe kreeg het van een jongen waar ze mee datete. ‘Hij had ook last van jeuk en plekjes. Maar ook zijn dokter herkende de plekjes niet als schurft.’
Na een paar weken met de plekjes en jeuk rondgelopen te hebben, contactte Myrthe andere huisartsen. Allemaal constateerden ze dat ze toch wel degelijk schurft leek te hebben. ‘Ik zei nog: Maar ik zie geen tunneltjes in mijn huid? De artsen zeiden dat die tunneltjes niet bij iedereen te zien zijn en dat de huidaandoening erg rondging.’
De schurftmijt gaat niet vanzelf weg en een bezoekje aan de huisarts is nodig
Uit cijfers van onderzoeksinstituut Nivel blijkt dat het aantal mensen met schurft in Nederland de laatste jaren toeneemt. De GGD Groningen ziet een toename van meldingen, ook van studenten. Doordat studenten in studentenhuizen dicht op elkaar leven en grote sociale netwerken hebben, lopen studenten meer risico op schurft. Iedereen kan schurft krijgen, het heeft niets te maken met persoonlijke hygiëne. Omdat schurft geen meldingsplichtige ziekte is, is er geen zicht is op het daadwerkelijke aantal besmettingen in de regio.
De jeuk kan nog tot 14 dagen na de behandeling blijven en zelfs verergeren
De schurftmijt gaat niet vanzelf weg en een bezoekje aan de huisarts is nodig. De best werkende behandeling is een zalf waarmee je je helemaal moet insmeren. Daarna moet je schone kleren aandoen en in een schoon bed gaan liggen. Na acht tot twaalf uur spoel je de zalf onder de douche weg, droog je je af met een schone handdoek en trek je schone kleren aan. Na zeven tot veertien dagen moet je de zalfbehandeling herhalen. De jeuk kan nog tot veertien dagen na de behandeling blijven en zelfs nog even verergeren. De plekjes, gangetjes of wondjes zullen na twee tot zes weken verdwijnen. Ook huisgenoten en mensen waarmee je veel huidcontact hebt gehad moeten de zalfbehandeling doen.
Ook de mensen om je heen moeten de instructies opvolgen
De beestjes kunnen drie dagen leven zonder op een mens te zitten. Je moet al het beddengoed en alle kleren en handdoeken die je gebruikte wassen op zestig graden. Dingen die je niet kunt wassen, moet je drie dagen in een gesloten plastic zak bewaren. Myrthe: ‘Het is belangrijk dat je echt grondig en zorgvuldig alle instructies opvolgt. Trouwens, de mensen om je heen moeten dat ook doen. Anders gaan die mijten gewoon niet weg!’
De jeuk kan nog tot twee weken na de behandeling blijven, maar ook langer. Myrthe had er zes weken later nog steeds last van. ‘Daar wordt je wel paranoïde van, ja’, zegt ze. ‘Heb ik dan niet alles goed schoongemaakt? Of heb ik de schurft ondertussen opnieuw gekregen? Ik werd ’s nachts wakker van de jeuk, ik wilde dat het zo snel mogelijk overging.’
Ze deed een tweede zalfbehandeling, maar die sloeg niet aan. Omdat haar huid door de schurft, het krabben en de zalf extreem gevoelig is geworden, behandelt Myrthe haar schurft nu met pilletjes. De pillen kunnen nare bijwerkingen hebben, zoals ontstekingen, vermoeidheid en buikklachten. ‘Maar ze werken wel. De schurft is aan het wegtrekken en de jeuk is veel minder.’
