Twee halve liters jaloezie graag!

Waarom hebben we met z’n allen van jaloezie zo iets negatiefs gemaakt? In mijn beleving zijn jaloezie en bewondering synoniemen. Wat de ander maakt, bewonder je. Jaloezie heeft alleen zo’n vieze bijsmaak. Dit omdat het niet gunnen van bewondering de omschrijving van jaloezie is geworden. Daar waar bewondering vaak passief maakt, is jaloezie meestal enerverend. Al vroeg verdwijnen knikkers en is er ruzie om de poppenhoekbewoners. Later vliegt Monopoly menigmaal door de woonkamer en nog even later zijn Uggs ineens een trend. Jaloezie werkt activerend. En de Uggs-trend bewijst maar al te duidelijk dat het niet gaat om de schoonheid van het object maar om de te verwachten bewondering. Of je die vervolgens ook krijgt, is vraag twee.
Dat je vanuit jaloezie de mooiste knikkers van het buurmeisje in de put laat verdwijnen, is wel actief maar niet positief. Er zijn dan ook twee soorten jaloezie, de negatieve en de positieve variant. Lopend door Minerva kun je de positieve vorm in halve liters bestellen. Met volle teugen ben ik met flinke regelmaat positief jaloers. Een mooi kunstwerk met het dat-had-ik-willen-maken-gevoel erbij. Iets wat natuurlijk onmogelijk is. Niemand maakt exact hetzelfde omdat niemand exact hetzelfde is. En anders is het een duidelijk gevalletje plagiaat. Maar een beetje gezonde jaloezie kan je zeker aanzetten om net iets anders naar je eigen werk te kijken. En het maakt ook onzeker, want soms kom je langs een kick-ass-werk en lijkt je eigen werk erbij te verbleken. Maar het kan dan zomaar zijn dat het 125 jaar later met open armen wordt ontvangen. Dat overkwam afgelopen week een zekere V. van Gogh. In 1888 schilderde hij Zonsondergang bij Mont Majour en hij hoopte indruk te maken op de landschapschilders. Maar hij vond dat hij gefaald had. Hij vond het schilderij een mislukking. Afgelopen week is het onder luid gejuich ontvangen.
De moraal van het verhaal? Draag Uggs als je ze mooi vindt, gooi nooit een mislukt schilderij weg en wees nou gewoon eens jaloers.

Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.