Onuitputtelijk interessant is het om te zien hoe we allemaal met het weer bezig zijn. Weerpraatjes zijn de perfecte manier om echte gesprekken te voorkomen en ongemakkelijke momenten te verdoezelen. We vullen urenlang met gemopper over regen, blijdschap over zon en discussies over wat de perfecte temperatuur is. Zo druk zijn we bezig met iets waar we geen enkele invloed op hebben. De leukste uitspraak is: ‘Van mij mag het wel zo blijven.’ Ik betrap me er zelf ook wel eens op. Alsof Het Weer dan denkt: ach, oké, dan gooien we er morgen nogmaals twintig graden tegenaan!
Humeur en weer gaan vaak hand in hand. Als de zon schijnt lijkt alles beter. Iedereen is wat aardiger voor elkaar. Bij zware regen vinden we chagrijnig gezeur acceptabel, want het regent immers. Dat we zelf het weer niet in de hand hebben, snappen we. Maar wanneer grote bedrijven dat ook niet hebben dan worden we onrustig. Blaadjes op de rails klinkt inderdaad ook wat knullig, maar de Nederlandse Spoorwegen hebben net zoveel invloed op de herfst als jij en ik.
Maar de herfst is voorbij, de winter hebben we overgeslagen en nu is het lente. Iedereen blij! Toch? Het is toch heerlijk dat het warm is? Je winterjas in de kast en je zonnebril in de aanslag. De eerste rokjesdag is alweer voorbij, terrasjes zitten vol. Terwijl ik in de zon een raketje zit te eten en dagdroom over zwemmen bij de Papiermolen bedenk ik me ineens: shit!! Dit is het!! Klimaatverandering!!
Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over het wel en wee van een student op Academie Minerva.
