Zaterdagavond, op weg naar huis
Het is zaterdagmiddag wanneer ik besluit om toch naar thuisthuis te gaan. Ik zou eigenlijk in Groningen blijven vanwege de aankomende tentamens. Maar na de week die ik al achter de rug heb en al die deadlines in het vooruitzicht heb ik toch wel erg zin in een relaxt weekend.
Leren, dat kan overal. Ik bel mijn moeder om te vertellen dat ik naar huis kom. Ze is erg blij en heeft zin om me weer te zien. Ik pak mijn tas in, wat me steeds beter afgaat. Voorheen had ik altijd een koffertje mee, maar inmiddels past het allemaal in mijn rugzak. Ik maak eten voor mezelf en loop daarna naar de bus.
Hij bedankt me en knijpt even in mijn schouder… way too much
Terwijl ik sta te wachten zie ik dat er iemand tegen me praat. Ik schuif mijn noise canceling koptelefoon van mijn oor om te verstaan wat de man zegt. Hij vraagt of ik hem straks, als de bus er is, wil helpen zijn karretje in de bus te tillen. Ik zeg dat dat wel goed gaat komen.
Hij bedankt me en knijpt even in mijn schouder. Way too much in mijn personal space, maar goed sommige mensen begrijpen dat niet helemaal.
De bus komt en het lukt de man inderdaad niet om het karretje in z’n eentje de bus in te tillen. Ik help hem voor zover ik dat kan, want het karretje is loeizwaar. Het lukt. Ik krijg een high five, weer way too much in mijn personal space. Snapt deze man het dan echt niet?
Hij trekt zijn wenkbrauwen op. Als antwoord haal ik mijn schouders op
Ik zoek een plekje en ga zitten. De bus trekt op en het karretje kiept om. Een andere passagier probeert te voorkomen dat het door de bus zal gaan stuiteren. Hij krijgt het karretje vol in zijn gezicht en breekt zijn bril.
De man die aan de andere kant van het gangpad zit zoekt oogcontact met me. Hij trekt zijn wenkbrauwen op. Als antwoord haal ik mijn schouders op.
‘Je moet me niet aan het lachen maken’, zegt hij bestraffend. Hij kijkt een beetje boos. ‘Ik heb kiespijn.’
We komen aan op het station en ik snel de bus uit om de trein te halen. Denkend: wat bestaan er toch rare vogels op de wereld.
En dit is nog maar het begin van de reis naar huis.